Miniaturka 6 ,,Rachunek sumienia''

            Obraz ojca w moim umyśle zaciera się coraz bardziej. Dzieciństwo? Młodość? Wchodzenie w dorosłość? Czysta krew. Jak pełne bzdur, strachu i uprzedzeń były te liczne monologi ojca. Moje pierwsze wspomnienie jest odległe, niczym za mgłą – ja, skrzat i poparzenie. Małe, drobne, acz bolesne poparzenie różdżką ojca. I jego słowa: nigdy więcej nie chcę widzieć, że bawisz się ze służbą. Nie wiedziałem co w tym złego, tak jak wiele innych stworzeń, skrzaty mnie ciekawiły, a za ciężką bramę Malfoy Manor nigdy nie pozwalano mi wychodzić. O całym bogatym świecie magicznych zwierząt dowiedziałem się z książek, które czytała mi mama, a jeszcze częściej ,,czytały się’’ same głosem mamy, choć jej wcale obok nie było. Gdy zacznę się nad tym głębiej zastanawiać, przypominam sobie coś jeszcze – to niewyraźne, smutne oczy Narcyzy, patrzące na mnie z miłością, ale i strachem, jakby matka wiedziała już wtedy, że moje życie nie będzie usłane różami. Tak, myślę, że wiedziała, a jednak nie potrafiła mnie uchronić. Żaden rodzic nie może uchronić dziecka przed światem i ona nie należała do wyjątków. A świat wykreowany przez ojca był okrutny, podły, bez zrozumienia i bez taryfy ulgowej. Dziecko nie potrafi spojrzeć inaczej na swoich rodziców, jak na bohaterów, autorytety, które znają odpowiedź na każde pytanie, są nieomylni, najsilniejsi, najmądrzejsi. Bardzo długo byłem przekonany o tym, że mój ojciec wie lepiej i postępuje słuszniej ode mnie. Wzbudzał we mnie poczucie, że nie tylko jestem niewystarczający, ale też leniwy, mało utalentowany i nic nie potrafię. Dla aprobaty ojca, dla tego nikłego uśmiechu, lekkiego grymasu zadowolenia na jego twarzy, byłem skłonny do wszystkiego. Dwoiłem się i troiłem, żeby choć na chwilę poczuć jego łaskawość, dumę. Dzisiaj wiem, że była to naiwność jaką przejawiać może tylko dziecko, bowiem nigdy nikt nie był w stanie zadowolić mojego ojca. Sam pozbawiony talentu, charyzmy nadrabiał okrucieństwem i obstawaniem przy przestarzałych zasadach. Teraz to wiem, jednak jest to o wiele lat za późno.

            Usilne pragnienie aprobaty Lucjusza doprowadziło mnie na drogę, z której nie da się zawrócić. Można próbować, ale nigdy nie zmaże się win. Zanim rodzice posłali mnie do Hogwartu, upewnili się, że dobrze pojąłem nauki wygłaszane przez ojca. Czysta krew. Tylko czarodzieje czystej krwi godni byli magii i przyjaźni Malfoy’ów. Dopóki nie przekroczyłem progu zacnej szkoły, szlamy były dla mnie abstrakcją, wyobrażałem sobie je jako brudne, brzydkie i ułomne kreatury. Jakie było moje zdziwienie, gdy na schodach przed Wielką Salą zobaczyłem gromadę osób takich jak ja – nie widziałem wśród nich szlam, a jednak według ojca tam były, a i ja później nauczyłem się rozróżniać. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy próbowałem uprzykrzyć życie Hermionie Granger. Początkowo na rozkaz ojca, później z czystej chęci odegrania się na Potterze, a następnie staczając się na dno – żeby choć raz zdobyć tę cholerną aprobatę. Za każdym razem przegrywałem z kretesem, nieważne jak mocno ugodziłem. Granger miała to czego ja nigdy nie mogłem zdobyć – miłość bliskich, przyjaźń. I walczyłem dalej, nie wiedząc czy bardziej nienawidzę jej czy siebie za to co robię. Wiele lat bezsensownych dogryzań i chwytów poniżej pasa minęło zanim ocknąłem się z letargu, zanim podjąłem chociaż nikłą próbę usamodzielnienia się, przeciwstawienia ojcu. Był to dzień, w którym Granger trafiła ze swoimi przyjaciółmi do lochów ciotki Bellatrix. Nie wiedziałem, co uczynić na ich widok. Wolałem, żeby nigdy tam nie trafili, nie dlatego, że poczułem do nich nagłą sympatię, lecz dlatego, że wywołali mnie tym do tablicy. To był ten moment, w którym musiałem zdecydować – brnąć dalej w przegraną wojnę i ciągnąć się na dno czy opowiedzieć się po odpowiedniej stronie. Nie byłem w stanie podjąć decyzji ostatecznej. Zrobiłem to w czym szkoliłem się od lat – nałożyłem maskę i grałem rolę, której oczekiwał ojciec, choć tak naprawdę grałem na zwłokę licząc na cud, licząc na to, że Złotemu Chłopcu znowu się uda i kolejny raz oszuka przeznaczenie. Ostatecznie oczywiście tak się stało, choć wcale się na to nie zapowiadało. To był dzień, w którym odszedłem z Malfoy Manor. Nie miałem odwagi postawić się ojcu, uciekłem pod osłoną nocy, zostawiając notkę matce. Liczyłem, że nikt inny jej nie przeczyta, ale dla pewności dodatkowo ją zaszyfrowałem. Stara zabawa, której nauczyła mnie rodzicielka, gdy czasy były dla nas łaskawsze.

            Moja tułaczka nie była drogą oświecenia, nie przechrzciłem się, nie stanąłem po stronie Pottera. Tak naprawdę nie wiem czego oczekiwałem uciekając od najwierniejszych popleczników Voldemorta. Znaleźli mnie prędzej niż mogłem sobie wyobrazić w najgorszych prognozach. Nie zostałem jednak ukarany, nie zesłano mnie przed oblicze Czarnego Pana, ani nie potraktowano Cruciatusem. Miałem tylko kolejny raz błyszczeć jak najjaśniejszy brylant w diademie Malfoy’ów, kolejny raz wykonać jakieś marne zadanie. I faktycznie, tropiłem przez tygodnie zbiegłych więźniów, szlamy i charłaki. Wielu z nich zabiłem, niewielu zesłałem do lochów. Mogłem zrobić więcej, ale przypłaciłbym to swoim życiem, a na takie poświęcenie nie byłem gotów.

            Wojna dopadła mnie nagle i była jak lodowate powietrze dmuchające prosto w twarz. Zmroziło mnie, jednak nim opadł wojenny kurz, poczułem ulgę. W głębi duszy liczyłem, że Voldemort przegra. Nie dbałem o to kto wygra, czy Potter umrze, czy umrą jego przyjaciele. Pragnąłem tylko śmierci Voldemorta, bo ta byłaby uwolnieniem mnie samego. Nie tylko od władzy ojca, ale też od strachu, od paraliżującej żmii, która wiła się po mojej ręce i paliła bardziej niż ogień. I tak, wojnę wygrał Potter, a Czarny Pan na zawsze zniknął. Nie pamiętam tych dni zaraz po wojnie, jakbym w ogóle w nich nie uczestniczył, jakby mnie tam nie było. Byłem, choć nie umysłem, moje ciało uczestniczyło w procesie, było też gdy skazywali moich pobratymców na Azkaban, czy gdy sam byłem sądzony przez nową władzę. Ocknąłem się dopiero wtedy kiedy na jednym z posiedzeń moje oczy niczego nie rozumiejące, spotkały ciepłe spojrzenie tęczówek Granger i jak kubeł zimnej wody spłynęły na mnie wszystkie obelgi, wszystkie potworności, które jej wyrządziłem, a przede wszystkim spłynęła na mnie moja słabość, moje zło. Wtedy dopiero w pełni zrozumiałem kim byłem i że cokolwiek zrobię, gdziekolwiek będę – moja przeszłość będzie tam ze mną, a z nią nieodłączny towarzysz - wstyd. To spojrzenie nie trwało dłużej niż kilka sekund i byłem pewien, że Gryfonka nawet przez moment nie zorientowała się jak druzgocące dla mnie było to spotkanie. Niecierpiąca sprzeciwu wola ojca doprowadziła mnie do momentu, z którego nie było już powrotu. Dostrzegłem małostkowość, głupotę i bezsensowność jego słów oraz przekonań. Mdliło mnie na myśl o tym co robiłem, do czego byłem zdolny i jak zepsuty jestem. Wtedy spojrzałem jeszcze raz na Granger – na jej spokojną twarz, na ciepłe brązowe oczy, na potargane włosy, na skupione czoło. Niczym niekończąca się fala obrazów, powróciły wspomnienia wszystkich jej błyskotliwych uwag, jej nieproszonych odpowiedzi na zajęciach, jej upór, jej prawy sierpowy w pewne wiosenne popołudnie i po raz drugi tego dnia, zrozumiałem wstydliwą prawdę – byłem nią zauroczony. Fascynowała mnie jej inteligencja, jej mądrość, jej spryt, jej niepretensjonalna uroda, jej szczery uśmiech, dobroć, odwaga, na którą nigdy nie było mnie stać. Dusiłem to w sobie, niszczyłem to uczucie, im bardziej ją podziwiałem, tym bardziej ją krzywdziłem, żeby tylko ta jedna, mała tajemnica nigdy nie wyszła na jaw. Ukryłem ją tak dobrze, że sam jej przez lata nie widziałem. 

~✿✿✿~

 O rany! Nie było mnie tu wieki! Tęskniłam za pisaniem, zupełnie wyszłam z wprawy, ale bardzo chciałam do tego wrócić, potrenować i pomyślałam, że zacznę miniaturką. Jest to wprawka, zupełnie inna niż to co pisałam kilka lat temu. Nie wiem czy ktokolwiek ze starych czytelników jeszcze tu zajrzy, bo być może porzucili dramione tak jak i ja. Czuję się zagubiona w tych starych blogach, napawają mnie nostalgią i sentymentem. Dajcie znać, jeżeli ktoś tu jeszcze zagląda! Ściskam każdego z osobna.