niedziela, 4 września 2016

Rozdział 16

          Blaise Zabini wyglądał fatalnie. Hermiona nie zauważyła tego na korytarzu, ale stojąc twarzą w twarz ze Ślizgonem, mogła bez trudu zauważyć wszelkie mankamenty. Usta miał niepokojąco sine i suche, oczy przygasłe a kości policzkowe bardziej niż zazwyczaj, wyeksponowane i widoczne. Dziwiła się, że w ogóle się do niej odezwał. Nigdy nie było między nimi utarczek, ale nie pałali do siebie miłością. Może to dlatego, że byli z różnych domów, a może dlatego, że ona była szlamą, a on czystokrwistym czarodziejem. Odsunęła na bok myśli i skupiła się na Zabinim.
– O co chodzi? – spytała obojętnym głosem.
– Malfoy – przyciszył nieco głos, by przechodzące obok uczennice nie dosłyszały ich rozmowy.- Wpakował się w niezłe bagno. Ściślej mówiąc, jest ranny, i cholera, Granger ja nie mam pojęcia co robić - przyznał łamiącym głosem.
          Szatynka otworzyła szerzej oczy, ale nic więcej nie powiedziała. Pozwoliła, by Ślizgon zaprowadził ją do swojego przyjaciela. W głowie rozważała różne scenariusze. Gorączkowo mijali Ślizgonów, którzy wychodzili powoli ze swoich dormitoriów. Niektórzy posyłali Hermionie nienawistne spojrzenia, jednak nie wydarzyło się nic poza tym. Czarnoskóry otworzył jej drzwi do ich sypialni. Wszystkie łóżka były pościelone. Zdawało się jej, że Zabini nikogo nie wpuścił do góry dzisiejszej nocy. Po środku stało łóżko Malfoya. Granger podeszła do niego szybko, rozsuwając baldachim. To co zobaczyła, przeraziło ją. Wydała cichy okrzyk, zakrywając usta dłonią. Draco leżał na łóżku. Oczy miał zamknięte, a oddech płytki. Wokół było mnóstwo plam krwi. Cała jego twarz była pokryta ranami i siniakami. Wyglądał jakby stoczył w nocy pojedynek na noże. Dziewczyna usiadła i zaczęła badać jego rany. Nie miała wielkiego doświadczenia, ale jeżeli Blaise chciał ukryć stan swojego przyjaciela, nie mógł lepiej trafić. Nakazała mu przygotować miskę z ciepłą wodą i ręczniki. Chciała najpierw oczyścić rany Malfoya, a dopiero później spróbować go wybudzić i podać eliksir. Domyślała się, że może nie skończyć się na jednym.
          Zabiegi, które wykonywała Hermiona, zbudziły blondyna. Nie miał on jednak siły, by otworzyć oczy i tylko mruknął coś niezrozumiałego. Gryfonka uciszyła go i delikatnie rozszerzyła mu usta, by wlać ciemnozieloną ciecz. Cała trójka miała szczęście, że udało się ukraść eliksir z gabinetu pani Pomfrey. Do tej pory szatynka nie bardzo wiedziała jakim cudem Zabini podołał temu zadaniu. Może mimo swojego okropnego samopoczucia i wątpliwej urody tego ranka, posiadał urok osobisty. Malfoy skrzywił się, pogłębiając tylko rany. Syknął z bólu. Gdyby miał więcej siły, zapewne przekląłby Granger i Zabiniego. Jego wygląd poprawił się nieco, jednak wciąż widać było, że jest z nim kiepsko.
– Co takiego się wydarzyło w nocy? – spytała w końcu, kiedy Zabini przyniósł jej sok.
– Też chciałbym wiedzieć – przyznał, obracając w palcach jabłko.
– Nie masz pojęcia, gdzie był i co robił twój przyjaciel? – Słychać było w jej głosie irytację i niedowierzanie.
          Ciche westchnięcie Blaise świadczyło o tym, że wie więcej niż mówi. Oparł się nonszalancko o łóżko i spojrzał na Gryfonkę. W jego oczach widać było, że nie jest zadowolony z obrotu sytuacji. Wyznawał zasadę, że im mniej inni wiedzą o nim i Malfoyu tym lepiej.
– Spotkał się wczoraj z mężczyzną, który wysłał mu list z pogróżkami – powiedział, rzucając jej krwistoczerwoną kopertę.
          Poza wyjątkowym kolorem, nie było w niej nic nie zwykłego. Hermiona wyjęła list i zaczęła go czytać, a na jej twarzy pojawiało się coraz większe zdziwienie. Kiedy skończyła położyła dłoń na kolanach i przez chwilę przyglądała się podłodze.
– Jak on mógł być tak głupi? – spytała w końcu, rzucając oskarżające spojrzenie w kierunku Malfoya.
– Nie wiem – przyznał.– Powiedziałem mu, żeby tego nie robił, ale on zawsze postępuje tak jak chce – spojrzał znacząco na Hermionę, jednak ta nie wiedziała jak ma to rozumieć.– Wczoraj zostałem w zamku. Miałem kilka spraw do załatwienia – zamilkł na chwilę, by zaraz zacząć z dziwną energią.– A on poszedł do Hogsmeade. Do tego faceta. Nie wiedziałem, że miał takie plany. Uznałem, że pojął moje ostrzeżenie i wie, co mu grozi... Jak widać nie.
– Jak wrócił do zamku? Pomogłeś mu? – dociekała.
– Wiesz...– westchnął.– On potrafi zjawić się w zamku w wielkim stylu...
– Teleportował się? – spytała, a zaskoczenie wypłynęło tym razem na twarz Zabiniego. Zastanawiał się skąd ona o tym wie.
– T-tak – odpowiedział niepewnie, ale kontynuował.– To nie było tak jak zawsze... On potrafił teleportować się tylko z piętra na piętro... To było inaczej... niż zazwyczaj.
– To znaczy?
– To znaczy, że pojawiał się i znikał. Non stop. Jakby nie panował nad tym co robi, jakby nie miał siły na prawdziwą teleportację. Znalazłem go takiego. Wracałem akurat z... – urwał.– I zobaczyłem w jakim jest stanie. Odprowadziłem tutaj, starając się, by nikt nie nabrał podejrzeń. Wyrzuciłem wszystkich z dormitorium i próbowałem coś zrobić, ale nie miałem pojęcia co takiego. Byłem w szoku, a ten idiota nie pomagał.
          Hermiona powoli przyswajała sobie słowa Ślizgona i zastanawiała się nad tą tajemniczą sprawą. Nie wiedziała, co ma zrobić. Z jednej strony chciała powiadomić panią dyrektor, nauczycieli, a może nawet samego ministra, by zrobili coś w tej sprawie, ale z drugiej była skłonna zataić wszystko przed innymi, nawet własnymi przyjaciółmi, żeby żadnego z nich nie narazić, nie wplątywać w problemy. Zabini nie ruszał się z miejsca, jakby rozumiał, że dziewczyna nad czymś się zastanawia - dał jej spokój i ciszę. W duszy dziękowała mu za ten wyraz empatii i wyrozumiałości. Po raz pierwszy po wojnie czuła niepokój, który miał całkowicie realne podłoże. Sprawa nie dotyczyła bezpośrednio jej, jednak z chwilą, gdy zdecydowała się pomagać Ślizgonom, stała się ich wspólniczką. Ten krok niósł za sobą konsekwencje i zobowiązania.
– Jego stan jest stabilny, ale nie najlepszy. Potraktowałam go kilkoma zaklęciami, ale nie jest to taka pomoc jaką uzyskałby w Skrzydle Szpitalnym. Jeżeli mu się pogorszy... Czy tego chce czy nie, będę musiała go tam odesłać – powiedziała otwarcie, patrząc na skrzywioną we śnie, twarz Dracona.
– A więc zrób wszystko, Granger, by nie doszło do tej sytuacji. – Odezwała się władcza strona Zabiniego.
          Szatynka spiorunowała go wzrokiem, ale nic nie odpowiedziała. W myślach planowała ich najbliższe wspólne godziny.
– Nie mogę zniknąć na cały dzień. Moim przyjaciele domyślą się, że coś nie gra – oznajmiła wstając, otrzepując niewidzialny brud z szaty.–  To samo tyczy się Malfoya. Ma szlabany u różnych nauczycieli. Dzisiaj nie będzie w stanie samodzielnie podnieść się z łóżka, nie mówiąc o udawaniu zdrowego i pełnego sił - głos zdradzał jej zdenerwowanie.
– Co sugerujesz?
– Nie macie jakiś zapasów, no nie wiem, Eliksiru Wielosokowego? – spytała, krzywiąc się w niezdarnym uśmiechu.
– Na Merlina, Granger, jesteśmy Ślizgonami, a nie obwoźnymi handlarzami ze Śmiertelnego Nokturnu. Skąd u licha mielibyśmy mieć Eliksir Wielosokowy? – ton z jakim się wypowiadał zupełnie do niego nie pasował.
          Gryfonka zmierzyła go wzrokiem, a następnie wyszła. Huk z jakim zamknęła drzwi dormitorium rozniósł się po całym Pokoju Wspólnym. Z zadartą do góry głową, opuściła Ślizgonów. W myślach wciąż kalkulowała ich szansę na ukrycie stanu, w jakim znalazł się Malfoy. Westchnęła, a następnie niezauważona prześlizgnęła się na Zaklęcia. Los jej sprzyjał, ponieważ dzisiaj wszyscy pracowali indywidualnie. Uczniowie byli tak skupieni na swoim zadaniu, że nie zauważali, co dzieje się dookoła nich.
          Były to ostatnie zajęcia tego dnia, dlatego Hermiona zaraz po pożegnaniu się z przyjaciółmi, pobiegła do lochów. Przez sprawę związaną z Malfoyem, nawet nie czuła głodu z czego w obecnej sytuacji się cieszyła. Zignorowała zainteresowanie wychowanków Domu Węża, które wywołała pojawiając się w Pokoju Wspólnym Ślizgonów trzeci raz tego samego dnia. Przyłożyła różdżkę do drzwi dormitorium, wiedząc, że dzięki temu je otworzy. Nie pomyliła się. Zdziwiła ją nieobecność Blaise'a. Podeszła szybko do Dracona. Wyglądał odrobinę lepiej, jednak nadal rany sprawiały mu ogromny ból. Dotknęła jego czoła, sprawdzając czy nie ma gorączki. Chłód jej ciała zbudził go. Otworzył oczy, jednak szybko je przymknął. Hermiona nie była pewna czy spowodowane było to przez ból czy jej widokiem. Wciąż nie wiedziała, dlaczego unikał jej przez weekend. Czy było to spowodowane wstydem po ich ostatnim spotkaniu? Lekko zarumieniła się na wspomnienie tamtej nocy, jednak szybko wyrzuciła obraz z pamięci. Wlała do ust Dracona słaby, ale jedyny jaki miała na stanie, eliksir uśmierzający ból. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z intymności tej sytuacji.
– Dasz radę rozmawiać? – spytała tak cicho, że tylko Malfoy mógł posłyszeć jej słowa.
          Cicho przytaknął, ale nie przekonało to Gryfonki. Zmieniła mu okład, a następnie przywołała skrzata, by przyniósł im obiad do dormitorium. Mimo widocznego niezadowolenia, stworzenie wykonało polecenie i po chwili na stoliku stojącym w kącie, znajdowały się dwa talerze z parującym jedzeniem. Szatynce zamarzyła się ciepła herbata i z promiennym uśmiechem przywitała kubki, które pojawiły się obok talerzy. Właśnie tak wyglądała magia.
          Szatynka podniosła Malfoya na poduszkach, po czym ponownie przysiadła obok niego. Nachyliła się nad nim i nakazała otworzyć usta. Przyjął to niezbyt szczęśliwy, jednak Hermiona była przekonana, że był bardzo głodny. Powoli gryzł to, co podawała mu dziewczyna. W pokoju panowała grobowa cisza, przerywana cichymi uderzeniami sztućców o naczynie.
– Hermiono... ja... – mówił z widocznym trudem.
          A następnie wydarzyło się kilka rzeczy na raz. Oczy Dracona otworzyły się szeroko, a usta wykrzywiły w nienaturalnym grymasie. Ciało zaczęło drgać, wprawiając w ruch całe łóżko. Dziewczyna dostrzegła ogromne krople potu spływające po bladym czole Ślizgona. W kolejnej sekundzie do dormitorium wpadł zdyszany Zabini, a za nim pani dyrektor, szef aurorów i kilka zupełnie obcych jej osób. Podniosła się gwałtownie z łóżka, a o ściany odbił się trzask tłuczonego szkła. Chwilę później nad poczerwieniałym ciałem Ślizgona stało kilka postaci, wszystkie gorączkowo wypowiadały zaklęcia albo rozkazy. W jeszcze niedawno cichym pokoju, wybuchł gwar, a powietrze stało się ciężkie. Hermiona czuła jak coś ściska jej gardło, kiedy czarodzieje w pośpiechu wynosili bezwładne ciało Malfoya.
~✿✿✿~
Witajcie! Jestem niezwykle zadowolona, że udało mi się dzisiaj opublikować ten rozdział. Rok szkolny zaczął się na dobre, więc teraz będę miała dużo mniej czasu na blogosferę. Mam nadzieję, że to rozumiecie. Oczywiście rozdziały BĘDĄ się pojawiać, więc nie rezygnujcie z wpadania do mnie. W byciu na bieżąco na pewno pomoże Wam zakładka obserwatorów. Piszcie, komentujcie i dajcie znać, co u Was. Ściskam!

16 komentarzy:

  1. Nie, nie! Nie w takim momencie. Rozdział cudowny. Czekam na kolejny.
    Pozdrawiam,
    MadzikM

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja to zawsze zostawię Was z takim zakończeniem :D
      Również pozdrawiam

      Usuń
  2. Witaj,
    No to wprowadziłaś nam trochę zamieszania i niezły mętlik w głowie. Domyślałam się, że z Malfoyem nie jest za dobrze, skoro Blaise zmusił się do współpracy z panną Granger. W ogóle w tym rozdziale był taki otwarty :D Kto wie, może i on nie okaże się typowym Ślizgonem? :P
    Eh, cóż to by było za zwieńczenie jej opieki, gdyby blondyn odzyskał przytomność i do niej przemówił. Chętnie bym posłuchała co myśli o ich wcześniejszym spotkaniu :D
    Nic straconego, w końcu może go odwiedzić w skrzydle szpitalnym, prawda?
    Zasiałaś ziarnko niepokoju. Mam nadzieję, że odzyska zdrowie i dane im będzie porozmawiać :D
    Pozdrawiam, Iva Nerda
    kiedyjestesprzymniedramione.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że kolejny rozdział wiele wyjaśni i rozwieje wątpliwości :D

      Usuń
  3. Piszę z konstruktywna-krytyka-blogow. Proszę o informację, czy chcesz, zebym oceniła jedynie główne opowiadanie, czy rownież miniaturki? Proszę o odpowiedz na KKB w zakladce Pytania. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  4. Twój blog jest obecnie pierwszy w mojej kolejce na KKB. Jednak z powodow osobistych nie zabiorę się za ocenę wcześniej niż 3.12 - dlatego też do tej daty możesz spokojnie poprawiać tekst czy też zmieniać szablon (choć to ostatnie chyba zrobiłąś całkiem niedawno;)). Zgodnie z Twoją prośbą ocenię główne opowiadanie. Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  5. Zapraszam na nowy rozdział ;) Jeszcze ze starą datą :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Cześć. Niedługo zaczynam ocenę Twojego opowiadania, dlatego proszę o niezmienianie szablonu ani treści rozdziałów przed uprzednim kontaktem
    konstruktywna-krytyka-blogow.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Hermiona nie zauważyła tego na korytarzu, ale stojąc twarzą w twarz ze Ślizgonem mogła bez trudu zauważyć wszelkie mankamenty. — przecinek przed „mogła”
    a kości policzkowe bardziej niż zazwyczaj, wyeksponowane i widoczne. — niepotrzebny przecinek
    Dość często powtarzasz czasownik „być”, może popróbuj poszukać synonimów lub inaczej konstruować zdania? :)
    jednak gdzieś z tyłu głowy wciąż pamiętała o lekcji historii, na której musi się pojawić. — błędnie mieszasz czas
    Ściślej mówiąc jest ranny — przecinek przed „jest”. Imiesłów przysłówkowy (czyli te wyrazy kończące się na –ąc lub –łszy) wydzielamy przecinkiem zawsze :)
    W głowie rozstrzygała różne scenariusze. — chyba: rozważała?
    Zaskoczyło mnie trochę to, że Hermiona, widząc Malfoya w takim stanie i mając świadomość swojej nikłej wiedzy w zakresie lecznictwa, nie wchodzi w żadną dyskusję z Blaisem, żeby Malfoya do Skrzydła Szpitalnego jednak przenieść. Blaise nie chce tego zrobić, więc ona się godzi i robi wszystko, czego on chce. Dziwne.
    Gdyby miał więcej siły zapewne przekląłby Granger i Zabiniego. — przecinek przed „zapewne”
    – Nie masz pojęcia gdzie był i co robił twój przyjaciel? — przecinek przed „gdzie”
    Słychać było w jej głosie irytacje i niedowierzanie. — irytację
    On potrafił teleportować się tylko z piętra na piętro... — a co z tym, że w Hogwarcie nie można się teleportować?
    jakby nie miał siły na prawdziwą teleportacje — teleportację
    W myślach wciąż kalkulowała ich szansę na ukrycie stanu w jakim znalazł się Malfoy. — przecinek przed „w jakim”
    Miała nadzieję, ze nie wzbudzi większego zainteresowana, pojawiając się w Pokoju Wspólnym Ślizgonów trzeci raz tego samego dnia. — nie no, to przecież normalka. W co ona wierzyła? Przecież Hermiona jest inteligentna, nie rób z niej takiej idiotki.
    Szatynce zamarzyła się ciepła herbata i z promiennym uśmiechem przywitała kubki, który pojawiły się obok talerzy. — które
    Bardzo ciekawi mnie, czemu Blaise najpierw chciał zachować wszystko w tajemnicy, a potem poszedł do dyrektorki sam, nic nie mówiąc Hermionie, akurat w takim momencie, że gdy z dyrektorką i aurorami wrócił, z Malfoyem działo się źle. Czyżby dowiedział się czegoś, gdy Hermiona siedziała na zajęciach? I co w ogóle działo się z Malfoyem, co to za zwrot akcji? Jestem bardzo ciekawa dalszego rozwoju, może jakiś poświąteczny nowy rozdział? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Choć zapewne tego nie przeczytasz, bardzo chcę Ci podziękować za wszelkie uwagi! Tak skrupulatnie wszystko mi wytknęłaś... Dodaję kolejne rozdziały na wattpadzie... Może te na blogu w końcu też poprawię. Oczywiście na wattpadzie zmieniłam wszystkie niepoprawne zdania itd. tak jak mi wskazałaś. Naprawdę doceniam Twoją pomoc!

      Usuń
  8. Cześć, na konstruktywna-krytyka-blogow.blogspot.com pojawiła się ocena Twojego bloga, zapraszam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Cześć!

    Na Twoim blogu od bardzo dawna nie pojawił się żaden post. Z racji tego zostaje on przeniesiony do podstrony "Zawieszone". Kiedy opublikujesz już następny rozdział, powiadom nas o tym, a ponownie zostanie on dodany do aktualnych opowiadań.

    Pozdrawiamy,

    Administratorki Katalogu Granger

    OdpowiedzUsuń
  10. Halo halooo bedzkee kontynuacja? Licze ze tak, czekam z niecierpliwością 😊 pozdrawiam i życzę weny

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, właśnie teraz powróciłam do opowiadania. Będzie publikowane tutaj i na wattpadzie. Ściskam!

      Usuń
  11. Hej, mam nadzieję że nie porzuciłaś tego bloga? Jest naprawdę świetny! Nie, żebym nie miała się do czego przyczepić, ale... to opowiadanie wciągnęło mnie bez reszty☺️ Już kilkakrotnie dusiłam śmiech (żeby nie obudzić współlokatorów), a w niektórych momentach autentycznie myślałam sobie: ooo, jak słodko�� Wiem dobrze jak to bywa z weną, ale nie tracę wiary, że w końcu wróci i zobaczę na tym blogu nowy rozdział

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, właśnie teraz powróciłam do opowiadania. Będzie publikowane tutaj i na wattpadzie. Ściskam!

      Usuń

Za każdy komentarz gorąco dziękuję ♥

Mia Land of Grafic