Rozdział 8

          Początek listopada nie był łaskawy. Uporczywe zimno dawało codziennie we znaki. Nieprzerwanie od sobotniego popołudnia padał deszcz. Niektórzy żartowali, że niedługo będzie trzeba poruszać się łodziami po szkole. Oczywiście nie było w tych słowach ziarenka prawdy, jednak niektórzy pierwszoroczni dawali się nabrać. 

          Większość uczniów była zaspana i niechętnie wlokła się na lekcję, szczególnie najstarszy rocznik. Gryfoni poniedziałek zaczynali historią magii wraz z Krukonami. Lekcje z profesorem Binnsem były nudne i ciągnęły się w nieskończoność. Co prawda Hermiona, według nauczyciela, Grant, odpowiadała na każde pytanie, ale sama była mocno zniesmaczona zajęciami. Jako pierwszoroczna ceniła sobie historię magii, jako coś co ją interesowało, to z wiekiem sposób nauczania ją bardzo bulwersował. Jak to zgrabnie mawiał Ron - były ,,martwe''. Szatynka o dużych, ciemnych niczym czekolada oczach, przemierzała korytarz, by w końcu stanąć przed salą na pierwszym piętrze. Drzwi były lekko uchylone. W środku była jedna, ciemnowłosa Krukonka i zamyślony profesor Binns. Snuł się nad książkami nie zważając na napływających uczniów. Miona usiadła w pierwszej ławce. Wyjęła podręcznik i wyprostowana czekała na rozpoczęcie lekcji. Minutę przed jej rozpoczęciem do klasy wpadli Harry oraz Ronald. Wyglądali jakby przed paroma chwilami wyszli z łóżka. I prawdopodobnie tak było, ponieważ nie widziała przyjaciół na śniadaniu. Uśmiechnęli się przepraszająco i ze skwaszonymi minami usiedli na miejsca. 

          Historia magii, a także opieka nad magicznymi stworzeniami minęły szybko i prawie bezboleśnie. Co prawda Puchon o imieniu Amo nie mógł powiedzieć tego samego, ponieważ ugryziony przez prętana brazylijskiego leżał u pani Pomfrey. Palec spuchł mu do rozmiarów dorodnej pomarańczy. Hagrid bardzo się tym przejął i natychmiast zaniósł chłopaka do Skrzydła Szpitalnego. Panna Prefekt szła właśnie na ostatnie zajęcia tego dnia - zaklęcia. Nie miała jednak wielu powodów do radości, ponieważ dzieliła ten przedmiot ze Ślizgonami. Myśl, że znowu spotka Dracona dziwnie mieszał jej w głowie. Głównie dlatego, że nie wiedziała czego może się po nim spodziewać. Niski czarodziej zaprosił gestem różdżki do sali. Ronaldowi mina spochmurniała i jedyne co był w stanie powiedzieć to:

– Zaczyna się – niechęć w jego głosie była przerażająca. Nie lubił tego przedmiotu odkąd szatynka go pouczyła jak powinien wypowiadać zaklęcia. Mimo, że było to kilka lat temu wciąż skrywał urazę. Weasley z niektórych rzeczy nie potrafił wyrosnąć. Usiedli w trójkę obok siebie i ze skupieniem przyglądali się profesorowi Flitwickowi. Jego śmieszny głos bawił rudzielca przez całe zajęcia i nawet uszczypnięcia i uwagi Granger na nic się zdały. Postanowiła olać przyjaciela i poczekać, aż minie mu głupawka. Mimowolnie spoglądała w stronę Malfoy'a. Za każdym razem, kiedy ich oczy się spotykały odwracała wzrok udając, że się zagapiła. Była pewna, że blondyn nie zawracał sobie tym głowy i robił swoje - myliła się. W trakcie lekcji dostała wiadomość. Otworzyła ją oburzona, że ktoś przeszkadza jej w zajęciach. Wiadomość była napisana niewyraźnym, pochyłym pismem. Od razu poznała ten styl - tchórzofretka. Zdanie na kartce brzmiało: Wieża astronomiczna o 20.

– Ronald! – pisnęła zauważywszy, że rudzielec patrzy przez jej ramię, by dowiedzieć się co tak zdenerwowało przyjaciółkę.

– Kto cię zaprasza? – spytał. Zupełnie nie rozumiał zdenerwowania dziewczyny, która nadal była obrażona z powodu jego zachowania na balu. Posłała mu zabójcze spojrzenie gniotąc kartkę. Wzniósł oczy ku gorze i wrócił do bezsensownego kręcenia różdżką. Hermiona zaczęła się zastanawiać czego nagle zachciało się blondynowi. Nie miała zamiaru przyjąć jego zaproszenia. Jutro miała transmutację i eliksiry. Musiała się do nich mocno przygotować, ponieważ profesor Slughorn zapowiedział test z ostatnio przerabianych tematów.a dokładnie z całego semestru.Nie lubił zaprząta sobie głowy ego typu sprawami w grudniu, gdy ma wiele pracy związanej z wychowankami Domu Węża. Pod koniec lekcji nakreśliła trzy słowa na skrawku pergaminu i dyskretnie wysłała wiadomość, która wylądowała w kieszeni Dracona. Nie miała zamiaru oznajmiać wszystkim o jej uroczych korespondencjach z Malfoy'em. Zabrała swoje podręczniki i przybory. Chciała dogonić Harry'ego za nim zniknie w otchłani Quidditcha. Mieli mieć dzisiaj trening, a szatynka nie zamierzała spędzić kilku godzin w deszczu i błocie. 

– Harry! – krzyknęła, jednak brunet jej nie usłyszał. Westchnęła i puściła się biegiem. W pewnym momencie potknęła się o swoją szatę i powoli upadała na ziemię. W ostatniej chwili silne, męskie ramiona podtrzymały ją przed bolesnym ugodzeniem w zimną posadzkę. Kilka sekund później stała już bezpiecznie. Podniosła wzrok, by podziękować wybawcy. Jej rozczarowanie i szok było ogromne, gdy tą osobą okazał się znienawidzony Ślizgon.

– D-dziękuję – wydukała. Zaczęła zbierać książki z podłogi mając nadzieję, że Draco ruszy w swoją stronę. Jednak tak się nie stało. Stał tam, gdzie przed minutą, bacznie się jej przyglądając.

– Zważając na twoje szczęście to ,,po moim trupie" nadejdzie prędzej niż myślałem – powiedział beznamiętnym głosem i odszedł chowając zimne dłonie do kieszeni szaty. Gryfonkę oblał rumieniec. Potrząsnęła głową i odgoniła od siebie tą zawstydzającą myśl. Ostrożnie pobiegła do męskiej szatni błagając w myślach, by kapitan Gryffindoru nie zaczął jeszcze treningu. 

          Siedziała w pokoju wspólnym wygrzewając stopy przy kominku, kiedy trojka jej przyjaciół weszła uśmiechnięta do środka. Rozsiedli się wygodnie obok niej wzdychając. Brunet przymknął oczy, a rudowłosa dziewczyna położyła mu głowę na ramieniu. Miona wyczarowała aparat i zrobiła zdjęcie zakochanej parze. Na trzask migawki spojrzeli w jej stronę i wybuchnęli śmiechem.

– Gdzie nie pójdę to paparazzi – stwierdził rozbawiony Potter.

– Nie jest wam zimno? Macie przemoczone skarpetki – zwróciła się do chłopaków, gdy zdjęli buty, by wyciągnąć nogi przy cieple kominka. Ronald machnął tylko ręką. Ginny posłała delikatny uśmiech Mionie, który szybko został odwzajemniony.

– W przyszłym tygodniu gramy z Puchonami – poinformował Harry.

– Rozgromimy ich! – krzyknął podekscytowany rudzielec zaciskając pięść. To miał być ich pierwszy mecz od powrotu do szkoły. Chcieli się sprawdzić na większym boisku i przed ogromną publicznością. Kapitan drużyny bardzo dbał o najmniejszy szczegół. Wiedział, że szczególnie Ron potrzebuje sporo uwagi i motywacji. Czasami tracił wiarę w sens gry. Nawet beztroskiego Weasley'a trafiał dołek. Ne zdarzało się to zbyt często. Zaczął pojawiać się dopiero po stracie ukochanego brata. Ginewra ucałowała Harry'ego w policzek i pożegnała się usprawiedliwiając to jutrzejszym ciężkim dniem. Zostali w trójkę - Święta Trójca, jak pisały gazety.

– Wiecie, że mamy ju...– zaczęła Granger, jednak Ron brutalnie jej przerwał:

– Tak, wiemy. Test z eliksirów - dokończył zdanie za Hermione.– Szkoda, że nie masz już książki Księcia Półkrwi, Harry.

– Myślę, że Snape byłby zły, że korzystamy z jego notatek – powiedział brunet pod wpływem natarczywego wzorku Miony. Rudzielec to zauważył i ziewnął przeciągle dając znać, że jest zmęczony. Klepnął przyjaciele w ramię i obydwoje wstali życząc dziewczynie dobrej nocy. Gryfonka ubrała buty i poprawiając szatę ruszyła na dyżur. Nie ucieszyła jej wiadomość od McGonagall, że dzisiaj miała posprawdzać korytarze. Zniechęcona i bardzo zmęczona szła przed siebie. Nie wiedząc czemu jej nogi powiodły ją w stronę Wieży Astronomicznej. Zegar w zamku wybił godzinę 20. Puknęła się w czoło. Znalazła się na miejscu spotkania z Malfoy'em/. Już miała zawracać, gdy wyrosła przed nią ciemna postać. Odruchowo sięgnęła po różdżkę.

– Spokojnie, Granger, to ja – usłyszała znajomy głos. Na moment odetchnęła.– Widzę, że nie mogła się doczekać – stwierdził podchodząc bliżej dziewczyny, która cofnęła się o kilka kroków.

– W twoich snach – syknęła. Patrzyła na blondyna spod łba. Zupełnie nie podobało się jej to spotkanie.

– Jeszcze kilka kroków i spadniesz jak Dumbledore – skwitował. Odwróciła się i osłupiała. Była bardzo blisko krawędzi. Podbiegła w stronę Ślizgona.

– To nie było najlepsze porównanie – powiedziała zimno. Myślała, że Malfoy choć odrobinę żałuje śmierci dyrektora. Myliła się.

– No tak, w końcu to wielki mentor Pottera, obrońca wszystkich... A sam siebie obronić nie zdołał – rzekł z pogardą w głosie. Hermiona prychnęła głośno. Nie miała zamiaru pozwolić na taką bezsensowną paplaninę.

– Nic nie wiesz. Jesteś zwykłym śmierciożercą – krzyknęła przykładając różdżkę do piersi blondyna. Zaśmiał się, a zaraz po tym przybrał maskę obojętności.

– Byłem śmierciożercą i na pewno nie z wyboru – szepnął patrząc w jej czekoladowe oczy. Westchnął teatralnie przeczesując włosy palcami.

– Nie obchodzi mnie to. Powinieneś z szacunkiem mówić o zmarłych – warknęła rozjuszona. Ucisk jej różdżki na torsie chłopaka zelżał. Ominęła go i zniknęła z jego oczu. Stanął przy barierkach i przyjrzał się niebu pokrytemu szarymi chmurami. Zawiał wiatr, który potargał jego ułożone włosy.

– Kiedy ci minie, Granger, co? – powiedział cicho. Poprawił krawat i ruszył w stronę lochów. Postanowił pozostawić dyżur temperamentnej Gryfonce. Sam był zbyt zmęczony na patrolowanie szkoły.

          Przemierzała hol. Nie zwracała uwagi uczniom, nie dawała reprymendy pierwszoroczniakom. Szła energicznym krokiem zła, że dała się wplątać w spotkanie z Malfoy'em. Nie miała ochoty na takie zakończenie dnia. Nie miała ochoty na przeżywanie jego huśtawek nastrojów. Nie wiedziała czego Ślizgon od niej chce. Ona sama pragnęła poznać prawdę, ale coraz częściej zadawała sobie pytanie czy dla jednej zagadki warto tak się poświęcać. Zrobiła ostatni obchód wokół Hogwartu i ruszyła w stronę łazienki Prefektów.

~✿✿✿~

Witam! Udało mi się dodać rozdział w czas, jestem z siebie dumna! Kolejny pojawi się w moje ferie, czyli gdzieś w pierwszej połowie lutego. W między czasie może uda mi się wrzucić jakąś lekką miniaturkę na osłodę. W przeciągu tych tygodni zauważyłam powrót starych czytelników i pojawienie się nowych, co niesamowicie mnie cieszy i jest wielką motywacją - dziękuję! Co do rozdziału... Piszcie, komentujcie, oceniajcie. Ściskam!