Rozdział 6

          Było popołudnie, kiedy Hermiona brała książki z biblioteki. Powoli musiała zmierzać ku dormitorium, ponieważ bal rozpoczynał się za kilka godzin. Szatynka umówiła się z Ginny na wspólne szykowanie. Trzeba było przyznać, że rudowłosa miała talent do robienia wystrzałowych fryzur, co było na rękę Pannie Prefekt, która nigdy nie potrafiła ujarzmić swoich bujnych loków. Kiedy rówieśniczki uczyły się różnych kosmetycznych zaklęć, wymieniając się radami, ona kuła w czytelni albo ratowała świat. Dochodziła umówiona godzina spotkania, więc Gryfonka przyśpieszyła kroku. Cicho wypowiedziała hasło i weszła przez portret do środka. W pokoju wspólnym nie było ani jednej przedstawicielki płci pięknej. Chłopcy jedli kolorowe słodkości, w tym jej dwaj przyjaciele. Harry wyszczerzył się do niej, ukazując zęby pokryte czekoladą. Dziewczyna zaśmiała się i na migi pokazała Potterowi, że ma coś na zębach. Ten uśmiechnął się zażenowany i wrócił do wygłupów. Po chwili Hermiona zniknęła za drzwiami damskiego dormitorium klas szóstych.
– No nareszcie! – krzyknęła Weasley. Była prawie gotowa. Przyjaciółka po raz kolejny utwierdziła się w przekonaniu, że sukienka świetnie na niej leży.
– Widzę, że zaczęłaś beze mnie – zaczęła Hermiona. Na łóżku Rudej zauważyła swoją sukienkę. Spojrzała pytająco na Ginewrę.
– A, tak. Wzięłam ją, bo nie chciałam, abyś marnowała niepotrzebnie czas – usprawiedliwiła się. Przyglądała się przez chwile szatynce, po czym wręczyła jej kreacje. – No już, już, ubieraj. Nie mam całego wieczoru – dodała. Dziewczyna usłuchała i kilka minut później siedziała już na krześle w pięknej sukience. Ginny właśnie majstrowała przy jej włosach. Hermiona miała nadzieję, że po tym zabiegu nie będzie wyglądać jak klaun. Na kilka minut nastała cisza i czekoladooka zaczęła się zastanawiać czy tak naprawdę chce iść na bal. Nigdy nie była imprezowiczką, jednak domyślała się, że gdyby tylko Gin zauważyła, że jej nie było, a ona tak się stała, by jej fryzura była idealna... Nie, nie. Szybko odgoniła od siebie tą myśl. Westchnęła - musiała dać sobie radę. Wiedziała, że to nic w porównaniu do tego, co przeszła - to tylko bal.
– Długo jeszcze? – spytała żartobliwie. Usłyszała lekkie pyknięcie i oklaski przyjaciółki. Musiała być zadowolona ze swojego dzieła. Miona wzięła do ręki srebrne, ładne lusterko, które Ginny dostała od Harry'ego i oniemiała. Uśmiechnęła się do swojego odbicia. Miała upleciony elegancki kok, przyozdobiony jasnoróżowymi spinkami w kształcie kwiatów, które wyglądały jak zerwane przed chwilą. – Dokonałaś cudu – szepnęła cicho.
– Ogrooomnego – przeciągnęła wyraz, śmiejąc się perliście. Po chwili ich śmiech rozniósł się po całym dormitorium.– To teraz makijaż i możemy ruszać! – krzyknęła z entuzjazmem. Moment wystarczył, by Gryfonki dopięły wszystko na ostatni guzik. Zadowolone z efektów ubrały czółenka i wyszły szczęśliwe z sypialni. Na dole stali już Harry i Ronald. Uśmiech bruneta był szczery i z pewnością skierowany do wybranki serca. Hermiona spojrzała na drugiego chłopaka. Przyłapany jakby na gorącym uczynku odwrócił wzrok, wyciągając w jej stronę dłoń. Dziewczyna ujęła ją i ruszyli do wyjścia, a zaraz za nimi - zakochani.
– Ładnie wyglądasz – bąknął rudzielec, gdy skręcali w stronę Wielkiej Sali. Oczywiście zdobył się na dwusekundowe, nieśmiałe spojrzenie. Granger sama nie wiedziała, co robi na tej uroczystości z Ronaldem. Nie zaproponował jej nawet swojego towarzystwa, no chyba, że powiedzenie ,,Idziesz ze mną na bal'' przy jedzeniu kurczaka to jakiś rodzaj nowoczesnego zaproszenia. Gryfonka szybko odrzuciła od siebie przemyślenia, ponieważ głośna muzyka dobiegająca z pomieszczenia wszystko zagłuszała. Gdy stanęła na progu, zauważyła, że zniknęły stoły, a zamiast tego pozostała przestań zapełniona tańczącymi sylwetkami. Zewsząd dopływało ciemnofioletowe światło. Szatynka domyśliła się, że jej partner nie zaprosi jej do wspólnej zabawy, dlatego złapała kelnera i wzięła bezalkoholowego drinka, zostawiając Rona przy ścianie. Wypatrzyła w tłumie Gin i dołączyła do niej. Hermiona zmysłowo zaczęła poruszać biodrami z rękoma skierowanymi ku górze. Nie można było nie zauważyć zdziwionych i zachwyconych gapiów. Kto by pomyślał, że kujonica ma tak wiele do zaoferowania?
– Gdzie Harry? – spytała czekoladooka między piosenkami.
– Powiedział, że musi coś wziąć z dormitorium. Był jakiś tajemniczy – krzyczała starając się zagłuszyć muzykę. Jeszcze przez chwilę tańczyły wspólnie, jednak gdy pojawił się Potter zabrał ze sobą Rudą i wyszli. Gryfonka postanowiła zobaczyć, co porabia Weasley. Nie zdziwiła się, gdy zastała go podpartego o ścianę z nadąsaną miną i skrzyżowanymi rękoma. Wyglądał jak niezadowolony rodzic, gdy jego pociecha szwenda się do późna po okolicy.
– Co to było? Tam. – Wskazał na parkiet. Wyraz jego twarzy nie zmienił się nawet na chwilę.
– Taniec. Wiesz, to taka rozrywka, na każdej tego typu imprezie – powiedziała kąśliwie. Irytowało ją jego podejście. Nie byli razem, a miał czelność czepiać się jej o największe głupoty.
– Widziałaś jak na ciebie patrzyli? Jakby chcieli cię pożreć! – Z każdym słowem jego głos stawał się donośniejszy, z każdym jego słowem pragnęła go także solidnie uderzyć.
– Chyba nie sądzisz, że są kanibalami. Dramatyzujesz – zaczęła półżartem, półserio. Dostrzegła, że twarz Rona nabrała czerwonych rumieńców ze złości. – Może spacer dobrze ci zrobi.
– Wiesz co? Kręć się przy tych kolesiach, ale nie przyłaź z płaczem, gdy się do ciebie dobiorą – krzyknął i wyszedł. Miona oparła się o ścianę i westchnęła. Nie miała już siły do rudzielca. Jego napady zazdrości były męczące i wprawiały ją w potworny nastrój. Nie chciała psuć sobie zabawy, więc postanowiła odetchnąć w spokojniejszym miejscu, by niedługo znowu wrócić na parkiet.
        Nogi poniosły ją do lochów. Stanęła pośrodku czarnego korytarza. W zaczarowany sposób docierała do niej muzyka z Wielkiej Sali. Była jednak zdecydowanie spokojniejsza i cichsza. Odpędziła ciemność panującą wokół niej. Na ścianie nie było żadnego obrazu, który mógłby zaprotestować. Przechadzała się powoli, z rozwagą stawiając kroki, które odbijały się od ścian. Nie mogła dłużej wytrzymać w swoich czółenkach, więc momentalnie je zdjęła, pozwalając stopom odetchnąć na zimnych płytkach. Odłożyła buty na pojedynczym schodku. Minuta po minucie przyzwyczajała się do panującego chłodu. W pewnym momencie usłyszała swoją ulubioną piosenkę. Nie mogła się oprzeć chęci zatańczenia przy niej, więc mimo braku partnera zaczęła delikatnie kołysać się w rytm muzyki, czasami obracając się wokół własnej osi.
– Łasica cię olał i tańczysz sama? – Wzdrygnęła się, gdy usłyszała znajomy głos. Była zawstydzona, że Malfoy nakrył ja w takiej sytuacji. Widząc przerażenie dziewczyny, uśmiechnął się nieznacznie. Hermiona wzięła do ręki buty i zaczęła je nakładać. – Nie musisz – zaprotestował blondyn. Pochwycił delikatnie dłonie Gryfonki.
– Co ty robisz? – syknęła, jednak nie wyszło jej to zbyt przekonująco. Chciała, by zabrzmiało groźnie, a skończyło się na parsknięciu Dracona rozbawionego łagodnością Miony i jej nieudolną grą aktorską.
– Oszczędzam ci wstydu – odpowiedział spokojnie. Położył swoją rękę na talii partnerki, a palce drugiej wplótł w jej zgrabną, małą dłoń. Drgnęła. Nie czuła się komfortowo w prawie-objęciach wroga.
– Chyba przesadzasz. – Nie mogła się powstrzymać. Próbowała wyswobodzić się z mocnego uścisku blondyna. Ułożył jej ręce na swoim ramieniu, a następnie lekko ją podniósł tak, że palcami ledwo dotykała zimnego podłoża. Odstęp między ich ciałami był możliwie jak największy. Gryfonka się do niego nie zbliżała, wybierając mniejsze zło. Malfoy nie pozostawał dłużny. Kołysali się powoli w rytm płynącej po korytarzu muzyki. Kiedy Draco pochwycił ją do tańca czar, który rozjaśniał otoczenie, cofnął się, dlatego nie mogli odgadnąć wyrazów swoich twarzy. Panna Prefekt zastanawiała się, co Ślizgon sobie wymyślił, że bezpardonowo ,,zaprosił'' ją do tańca. O ile przymuszenie można nazwać zaproszeniem. W prawdzie nie podrygiwali w takt walca, samby czy tanga, a tylko bujali się delikatnie, uwieńczając sytuację piruetem Hermiony. Dziewczyna była zaskoczona delikatnością blondyna i jego lekkością w tańcu. Piosenka się skończyła. Stalowooki opuścił Mionę na podłoże, które zaatakowało zimnem. Dziewczyna natychmiast nałożyła srebrne czółenka. Ślizgon rozświetlił pomieszczenie. Jego twarz nie przedstawiała niczego, oprócz obojętności. Spoglądał gdzieś przed siebie, nie zwracając uwagi na szatynkę.
– Co to miało być, do cholery? – spytała z wyrzutem. Skrzyżowała ręce na piersi, przyglądając się gniewnie blondynowi. Ten jak gdyby nigdy nic obdarzył ją lodowatym spojrzeniem, po czym uśmiechnął się drwiąco:
– A co? Mała Gryfoneczka chce jeszcze? –  Aroganckie pytanie zawisło w powietrzu. Hermiona prychnęła głośno i wyminęła go. Nie zatrzymał jej - nie miał prawa, a ona i tak nie chciałaby z nim rozmawiać. Strojenie z niej żartów przestało ją śmieszyć. O ile kiedykolwiek była z tego zadowolona. Szepnęła coś, wymierzając w Dracona. Kilka chwil później dało się słyszeć krzyk Ślizgona. Niewątpliwie ją przeklinał.
          Ginny wraz z Harry'm siedzieli przy małym stoliczku, gdy Miona się przy nich znalazła. Miny mieli szczęśliwe, ale nieco zmęczone. Dziewczyna domyśliła się, że przyjaciele spędzili mnóstwo czasu na parkiecie. Nie spodziewała się, że ktoś będzie w stanie przekonać do tego Pottera. Wzięła z talerzyka Rudej ciasteczko w kształcie dyni i zjadła je. Było tak słodkie, że natychmiast ją zemdliło.
– Nie wiem, co do nich dodali, ale są koszmarnie słodkie – powiedziała Weasley, zobaczywszy minę Granger. Ta uśmiechnęła się blado.
– Pewnie wszystko co słodkie – stwierdziła niezbyt mądrze. Nie miała już ochoty ani jeść, ani bawić się, więc wstała, a zaraz za nią dwójka zmarnowanych przyjaciół.
         Gdy po kąpieli weszła do dormitorium, od razu położyła się na swoim dużym, mahoniowym łóżku, otulając się czerwoną pościelą. Bynajmniej nie dlatego, że chciała zasnąć. Wolała przemyśleć dzisiejszą sytuację z Malfoy'em, a dopiero potem odda się w objęcia Morfeusza. Jej współlokatorki jeszcze nie wróciły, więc był to ostateczny moment na analizowanie dziwnego zachowania Ślizgona. Co prawda nie była na niego aż taka zła jak powinna, jednak nie mogła stwierdzić, że jego spontaniczny pomysł jej się spodobał. Wolałaby, żeby to ktoś inny tak ją zaskoczył. Ciągle miała w głowie fakt, że Draco był śmierciożercą i niewykluczone, że coś knuł. Miała powody, by tak myśleć - teleportacja w Hogwarcie, tajemnicze zdjęcie, sekrety.

~✿✿✿~

Witajcie! Przeczytaliście właśnie 6 rozdział mojego opowiadania - upragniony bal. Przedstawiłam go w dość oryginalny sposób, nie spotkałam się z podobnym opisem czy pomysłem na właśnie takie sytuacje. Mimo wszystko to nie ja jestem tu od oceniania, więc jeżeli macie jakieś uwagi - śmiało piszcie. Dziękuję także za ciepłe przyjęcie mojej miniaturki, już niedługo pojawi się kolejna w wydaniu dramione! A tak z innej beczki, to śmiesznie jest mieć nowy szablon, bo już niektórzy nie potrafią poznać bloga xD Komentujcie, krytykujcie, piszcie!