Rozdział 5

     Pewnego ranka obudził ją deszcz niemiłosiernie dudniący w szyby. Westchnęła przeciągle i usiadła, wyciągając ręce ku górze. Potrzebowała się rozciągnąć. Wstała i machnięciem różdżki pościeliła łóżko. Postanowiła obudzić przyjaciółkę. Bez pukania otworzyła drzwi dormitorium dziewcząt z szóstego roku. Ginny spała w najlepsze, mocno przytulając się do poduszki. Hermionie było żal ją budzić, jednak nie miała innego wyjścia. Nienawidziła się spóźniać, a to z młodą Weasleyówną było bardziej niż pewne. Czasami myślała, że odziedziczyła to po Ronie, ponieważ punktualność nigdy nie była jego mocną stroną. Szturchnęła gwałtowniej Ginewrę, jednak bez rezultatów. Spała jak zabita. Podniosła nieco kołdrę i złapała ją za ramiona.

- Wstawaj, wstawaj - mówiła wystarczająco głośno, by obudzić susła i przy okazji nie przeszkodzić w śnie współlokatorek.

- Jeszcze 5 minut - bąknęła pod nosem i zatopiła się w poduszce. Granger pokręciła głową.

- Wykupią nam wszystkie ładne sukienki - szepnęła jej do ucha. Liczyła na reakcję.

- Już wstaję! - Otworzyła szerzej oczy i spojrzała na przyjaciółkę z wyrzutem. - Czekaj na mnie w Wielkiej Sali, ubiorę się i zaraz będę.

- Dobra- mówiąc to, złapała za klamkę i wyszła. Sama zaczęła się szykować. Nałożyła jeansowe rurki, t-shirt, a z wieszaka zgarnęła intensywnie różowy płaszcz. Gdzieś pomiędzy ubieraniem,a  wychodzeniem złapała swoje ulubione buty i już jej nie było. Po drodze rzuciła kilka zaklęć upiększających, szczególnie tych na okiełznanie włosów. Wszystko robiła w pośpiechu, mimo że przygotowywała się dzień wcześniej. Weszła do dużego pomieszczenia, a jej oczom ukazały się niezwykłe dekoracje. Profesor Flitwick rozwieszał rozmaite ozdoby po zachmurzonym sklepieniu i sali. Usiadła zadowolona, czekając na śniadanie. Ledwo o tym pomyślała, a przed nią pojawiła się owsianka z owocami, tosty oraz sok. I jak tu nie kochać tej szkoły?

   Razem z Luną i Ginny wyruszyła do Hogsmeade o godzinie 10. O tej porze miasteczko wyglądało ponuro. Wszyscy wydawali się smutni i przygnębieni, jakby ktoś obudził ich nad ranem. W bocznych uliczkach panował mrok, w którym gdzieniegdzie można było dostrzec żółte ślepia kotów przyglądające się z uwagą przechodniom. W nielicznych domach paliły się światła. Dziewczęta szły skulone, wbijając wzrok w kałuże, rękoma trzymając za kaptury, by porywisty wiatr nie zdmuchnął ich z głów. Po dłuższej przechadzce blondynka opuściła przyjaciółki i odbiła od głównej drogi, znikając w alejce. Hermiona i jej towarzyszkę dzieliło kilka kroków od sklepu odzieżowego.Łapiąc za klamkę szklanych drzwi usłyszały dźwięk dzwoneczka. Schroniły się w lokalu. Uśmiechnęły się do siebie - dotarły do celu. Czekała je teraz najprzyjemniejsza część wyprawy. Podeszła do nich wysoka kobieta, przewyższała o głowę obydwie uczennice. Ubrana była w niebieski komplet - żakiet oraz ołówkową spódnicę. Wyglądała elegancko, bardzo dostojnie. Wyraz jej twarzy był surowy i jakby zagniewany, co sprawiło, że szatynka chciała jak najszybciej wynieść się ze sklepu.

- W czym mogę pomóc? - spytała beznamiętnie, jakby to były jej setne klientki tego dnia.

- My - zaczęła Miona, podkreślając każdy wyraz - szukamy sukienek na bal.

- Z okazji Nocy Duchów - dodała Weasley, jakby w obawie, że niedobór informacji mógłby kobietę zdenerwować. Kiwnęła lekko głową i zaczęła nad czymś rozmyślać. Nagle uśmiechnęła się delikatnie i przywołała dwie kreacje. Jedną - jasnozieloną, błyszczącą. Była na cienkich, podwójnych ramiączkach. Od razu powędrowała w stronę Ginewry. Ucieszona złapała ją w dłonie i poszła przymierzyć. W jej oczach można było dostrzec iskierki zadowolenia. Druga zaś była w kolorze pudrowego różu. Cała mieniła się w świetle. Była mocno obcisła z przylegającą górą i rozkloszowaną spódnicą. Hermiona dotknęła kreacji i poczuła przyjemną chropowatość pod palcami. Błyszczące nitki można było wyczuć przez dotyk. Weszła z sukienką do przymierzalni. Kiedy była gotowa i wychodziła z ciasnego pomieszczenia, jej przyjaciółka już stała przy kobiecie. Cała rozpromieniona przeglądała się w lustrze, co jakiś czas obracają się wokół własnej osi. Gdy tylko zobaczyła w nim odbicie Hermiony odwróciła się i oniemiała. Szatynka przejrzała się z uśmiechem na ustach. Jeszcze raz przejechała palcem po tkaninie. Fason sukienki idealnie podkreślał jej atuty - wąską talię, zgrabne ramiona i długie nogi. Wyglądała zjawiskowo.

- Jest piękna - szepnęła. Jej oczy mieniły się kolorowymi iskierkami radości i szczęścia.

   Wróciły akurat na obiad. Gdy weszły do Wielkiej Sali większość miejsc przy stole Gryfonów było zajętych. Ginny pomachała Lunie na pożegnanie i wraz z Hermioną ruszyły w swoją stronę. Usiadły obok przyjaciół. Ron odłożył gazetę i uśmiechnął się na ich widok, ukazując zęby.

- Kupiłyście coś w Miodowym Królestwie? - spytał.

- Nie pojechałyśmy tam po słodycze, zresztą powinieneś ograniczyć cukier. - Ginerwra poklepała brata po nieco odstającym brzuchu. Chłopak się zarumienił i z powrotem utkwił wzrok w gazecie. Od śmierci Voldemorta Prorok Codzienny bardzo się zmienił. Redaktorem Naczelnym została Emily Spleen, która w mgnieniu oka pozbyła się Rity Skeeter i jej podobnych pracowników. Dzięki Spleen gazeta powoli odzyskiwała czytelników. Artykuły, które pojawiały się na łamach Proroka były rzetelne i wyważone.

- Po co byłyście w Hogsmeade? - odezwał się Harry, który z troską przyglądał się swojej dziewczynie.

- Po sukienki na bal - odpowiedziała Miona z nutką irytacji w głosie. Do szklanki nalała sobie ciepłego kompotu i upiła łyk napoju.

   Dzień za dniem pędził z niemałą prędkością. Był już niebywale słoneczny, jak na październik, środek tygodnia. Do balu pozostało jeszcze kilka dni, jednak szkoła była już całkowicie przystrojona. Na każdym kroku można było dostrzec czarno-pomarańczowe dodatki. Budynek na czas Nocy Duchów przypominał typową amerykańską dzielnicę - stracił na swojej powadze i dostojeństwu, za to zyskał nutkę tajemnicy. Hermiona wracała właśnie z obiadu. Popołudniu nie miała już żadnych zajęć, więc mogła w spokoju pisać wypracowania. Zanim jednak się za to zabrała, musiała zdobyć odpowiednie książki. I w tym wypadku biblioteka okazała się niezastąpiona. Szła energicznym krokiem roznoszącym się echem po korytarzu. Podeszła do wysokich, masywnych drzwi i lekko nacisnęła na klamkę. W środku panowała błoga cisza. Pani Pince uśmiechnęła się do szatynki i wróciła do swoich zajęć. Miała pełne zaufanie do uczennicy, więc nie zamierzała jej pilnować. Miona przeszła przez kilka alejek z lekturami, dopóki nie dotarła do półki z tomami przeznaczonymi do zgłębiania zielarstwa. Wzięła kilka do rąk i wyszła zza regału. O mały włos nie wpadłaby na blondyna. Podniosła wzrok, który spotkał się z chłodnym spojrzeniem Dracona. Był w tej sytuacji pewien rodzaj magnetyzmu. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Po kilku sekundach jej umysł doznał olśnienia i przypomniała sobie o całej sprawie z fotografią. Nadal chciała wiedzieć, co takiego oznaczała, bo wątpiła, że Ślizgonowi po prostu zebrało się na wspominki. Była przekonana, że za każdym razem, gdy dotykała zdjęcie czuła magiczną moc. Chłopak jeszcze przez chwilę się jej przyglądał, a następnie wyminął i ruszył do wyjścia. Hermiona pobiegła za nim. Ciężkie książki mocno ją spowalniały. Gdy tylko obydwoje zniknęli za drzwiami krzyknęła:

- Malfoy, do cholery, czekaj!

- Nie mam na ciebie czasu, daj sobie spokój. - Jak zwykle nawet się nie odwrócił, gdy mówił. Dziewczyna podeszła do niego i złapała go za bark z trudem utrzymując ciężar podręczników w jednej ręce. Była zdziwiona swoją śmiałością. Czuła, że lektury lada moment wypadną jej, więc pomogła sobie drugą dłonią. W tym momencie Ślizgon spojrzał na nią przez ramię. Jego tęczówki wyrażały ogromny smutek. Sekundę później już go nie było - rozpłynął się w powietrzu. Gryfonka stała przez chwilę niczym słup soli. Nigdy nie można było teleportować się w zamku. Jedyną osobą, która mogła to robić był Dumbledore. Nie wierzyła w to, że Malfoy mógł posiąść wiedzę wystarczającą do takich sztuczek. Miał problem z niektórymi zaklęciami, a co dopiero mówić o tak trudnych, niemal niemożliwych umiejętnościach. Nie mogła to też być czarna magia, bo przed nią Hogwart był szczególnie chroniony. A jeśli nie? przemknęło jej przez myśl. Zastanawiała się czy to możliwe, by w zabezpieczeniach szkoły były luki. Zamyślona ruszyła na siódme piętro prosto do Wieży Gryffindoru.

   Kiedy weszła do pokoju wspólnego byli w nim tylko Harry i Ginny. Hermiona poczuła się lekko zakłopotana, jakby przeszkadzała parze w intymnym spotkaniu. Już wchodziła po schodach, gdy brunet wstał z kanapy, a zaraz za nim Gin.

- Spokojnie, nie musisz uciekać - powiedział rozbawiony Potter. Miona uśmiechnęła się delikatnie i usiadła w fotelu na przeciwko kominka, w którym wesoło tańczył ogień. Powoli się ściemniało, na ciemnoniebieskim niebie pojawiały się pierwsze gwiazdy. Prefekt Naczelna przyglądała się swoim przyjaciołom. Obydwoje mocno trzymali się za ręce. Musiała przyznać, że bardzo do siebie pasowali. Błogi spokój zniszczył Ron, który widząc swoich bliskich natychmiast wepchnął się na kanapę pomiędzy siostrą a jej chłopakiem, wywołując u Ginny pomruki niezadowolenia. Hermiona pokręciła głową. Rudzielec niewiele się zmienił. Liczyła na to, że w końcu przywyknie do związku Pottera z najmłodszą latoroślą Weasleyów. W końcu wszyscy byli przyjaciółmi.

- Czy to możliwe, że w Hogwarcie można się teleportować? - spytała nagle szatynka. Musiała rozwiać swoje wątpliwości raz na zawsze. Miała nadzieje, że oni jej w tym pomogą, choć w tajemnicach Hogwartu była niedościgniona.

- No co ty. Tyle w książkach siedzisz i tego nie wiesz? - powiedział z niedowierzaniem Ronald. Hermiona skwitowała to mrożącym krew w żyłach wzrokiem.

- Umiał to tylko Dumbledore - odpowiedział szybko Harry, licząc na to, że jego odpowiedź odepchnie na bok zbliżającą się kłótnie pomiędzy dwójką przyjaciół.

- I skrzaty - dodała po chwili namysłu Ginerwa. Miona pokiwała głową w akcie zrozumienia. Jej domysły okazały się słuszne - to niemożliwe. Nie wyjaśniało to jednak, dlaczego Malfoy to potrafi. Nie był on ani słynnym dyrektorem, ani magicznym stworzeniem. Nie chciała na razie mówić o tym komukolwiek. Miała wyrzuty sumienia, że ostatnio ukrywa wiele przed przyjaciółmi, ale nie mogła inaczej. Gdyby niepowołane osoby się o tym dowiedziały, mogłaby narobić wielu problemów. Z drugiej strony miała świadomość, że Draco wcale nie musi wykorzystywać tej umiejętności w dobrych celach. Już widziała, że sytuacja sprzed kilkunastu dni nie była wytworem jej wyobraźni, bo Ślizgon naprawdę zniknął. Przez ten czas myślała, że może po prostu wyszedł, a ona tego nie zarejestrowała albo użył zaklęcia kameleona... Pożegnała się z kompanami i odłożywszy książki, ruszyła do łazienki. Potrzebowała odrobiny samotności.

~✿✿✿~

Żyję! Serio ;) Nie było mnie całkiem długo za co bardzo przepraszam. Powodów było kilka, więc nie będę Was zanudzać. Co do rozdziału, to rewelacji nie ma, ale powoli akcja się rozwija :) Mam ogromne zaległości w blogach, więc nie obawiajcie się spamować pod postem o nowych rozdziałach. Robię malutki wyjątek. A co do nominacji... Nie chcę zawalić bloga niepotrzebnymi informacjami, więc jak ktoś chce to wyślę mu to na maila. Zachęcam do komentowania :)