Rozdział 4

       Ta chwila przeciągała się w nieskończoność. Słychać było tylko ich oddechy. Gdyby ktoś obok nich przeszedł, uznałby, że czas się dla nich zatrzymał, choć w rzeczywistości minęło kilka sekund. Stalowe tęczówki przenikały dziewczynę. On już wiedział, co odpowie.

– Nie mam powodów, żeby cokolwiek ci obiecywać – stwierdził zimno Draco. Gryfonka czuła, że jest na przegranej pozycji. To jasne, że mogłaby żyć dalej bez poznania prawdy. Sęk w tym, że nie chciała. Mogła odpuścić, dać sobie spokój - nie zmieniłoby to niczego, jednak było to dla niej ważne. Czuła więź ze zdjęciem. Ukazywało coś, co straciła, coś czego już nie odzyska. Gdyby miała tylko odrobinę nadziei. Przestudiowała dobrze zaklęcie Oblivate. Nie pozostawiało złudzeń. Nic nie można było już zrobić. Nawet jak chciała ich odwiedzić, to nic z tego nie wyszło - wyprowadzili się. Zawsze marzyli o podróżach, a  teraz nie musieli się oglądać za córką, bo jej nie mieli. Nie chciała rozkleić się przed Ślizgonem, więc westchnęła, próbując zapanować nad łzami.

– Nawet nie powiedziałam czego chcę, a ty już stwierdzasz, że się nie zgadzasz – zarzuciła mu. Skrzyżowała ręce. Brakowało tylko cichego tupnięcia nogą, jednak Hermiona się na to nie zdecydowała. To nie było w jej stylu.

– Czego chcesz? – spytał od niechcenia. Musiał się jak najszybciej stąd wynieść. Sam nie wiedział ile ma jeszcze czasu, więc nie zamierzał go poświęcać Gryfonce. Nawet w innych okolicznościach nie zrobiłby tego. Była przyjaciółką Wieprzleja - to nie wróżyło nic dobrego. Świętej Trójcy zawdzięczał wiele, ale nie potrafił tak po prostu z nimi przebywać. To było wbrew jego naturze. Ciągle miał świadomość, że to jego rodzina przyczyniła się do całego zła i wstyd mu było spojrzeć im w twarz - wykazali większą odwagę niż on. Blondyn okazał się zwykłym tchórzem, który nie potrafi walczyć o swoje szczęście.

– Opowiedz mi o tym zdjęciu – wykrztusiła.

– Nie wydaje ci się, że to nie twoja sprawa? – warknął. Nie miał zamiaru ciągnąć tej bezsensownej rozmowy. Czas uciekał, a Granger po prostu wtykała nos tam, gdzie nie powinna. Odwrócił się napięcie i wyszedł. Hermiona stała przez chwilę bezczynnie, po czym uderzyła o drewniane biurko znajdujące się zaraz przy ogromny regale wypełnionym książkami. Ból rozniósł się po dłoni, ale nie skrzywiła się. W porównaniu z torturami Bellatriks, to był rodzaj pieszczoty. Zabrała ze sobą książki i wyszła, żegnając się z panią Pince.

✿

        Bezczelność Granger mocno go zdenerwowała. Przyśpieszył kroku, jakby w obawie, że będzie chciała go dogonić. Niedorzeczność. Podał hasło i po chwili był bezpieczny. Pokój wspólny Slytherniu był pusty. Zdziwił się, bo lekcje zaczynały się dopiero za kilkanaście minut. Nie wierzył w to, że nagle wszyscy byli spragnieni zajęć. Wszedł do swojego dormitorium i usiadł na skraju łóżka. Wyciągnął zdjęcie i wziął do ręki różdżkę. Rysował nią po fotografii, gorliwe powtarzając Fenestra supra. Nagle przestał i zaczął wyczekiwać. Nie minęło kilka sekund, a zaczarowane zdjęcie zmieniło się w ,,okno'' do jego domu. Widać w nim było dojrzałą kobietę o biało-kasztanowych włosach zgrabnie spiętych wsuwkami. Nie wiedziała, że jest obserwowana. Chłopak uśmiechnął się nieznacznie pełen ulgi. Usłyszawszy krzątaninę w salonie mruknął coś pod nosem i przedmiot ponownie stał się odbitką. Schował je do zniszczonej książki, opasłe tomisko wylądowało w szufladzie. Wyjął pergamin i pióro. Napisał szybko krótką wiadomość, po czym dokładnie ją zapieczętował. Postanowił, że wyśle ją po lekcjach, więc również list powędrował do szuflady. Złapał za podręcznik od wróżbiarstwa i ruszył w stronę Wieży Północnej. Zapowiadały się kolejne zajęcia z niezbyt zdrową na umyśle profesor Trelawney. Pocieszała go myśl, że wróżbiarstwo dzielił z Krukonami. Prawdopodobnie do końca dnia nie miał na swojej drodze spotkać Granger. Ucieszyło go to. Musiał przez jakiś czas nie dopuścić do ich ponownego spotkania, by sprawa nieco ucichła. Nie liczył na to, że dziewczyna zapomni, bo to niemożliwe, ale nie obraziłby się, gdyby odpuściła sobie dochodzenie w sprawie fotografii. Szczególnie, że nie miała z nią nic wspólnego.

✿

        Hermiona przygotowywała się właśnie do eliksirów, gdy do dormitorium wpadła Ginny. Uśmiechnęła się na widok przyjaciółki. Szatynka prędko zauważyła urocze rumieńce na twarzy Rudej i iskierki radości w dużych, brązowych oczach.

– Właśnie pojawiło się ogłoszenie o balu z okazji Nocy Duchów! – Można było usłyszeć w jej głosie nutkę podekscytowania.- Musimy przyszykować sukienki i dodatki...

– Spokojnie, mamy jeszcze trochę czasu. – Dziewczyna nie podzielała entuzjazmu Ginewry. Nigdy nie była imprezowiczką. Wystawne przyjęcia zbrzydły jej bardzo w miesiąc po pokonaniu Voldemorta. Razem z Harry'm oraz Ronem byli zapraszani wszędzie, dosłownie. Średnio jej to odpowiadało. Takie imprezy zaczynały się przemowami pełnymi patosu, a kończyły ogromnymi ilościami alkoholu, pod którego wpływem znajdowało się większość zaproszonych osób. Gin zauważyła wątpliwości Hermiony, bo podeszła do niej i położyła dłoń na ramieniu.

– To nie będzie bal z okazji pokonania Czarnego Pana, nie sądzę, by mieli zamiar zwracać na was większą uwagę.- Uspokoiła przyjaciółkę.- Przecież to Hogwart! – dodała z przejęciem. W głębi serca domyślała się jednak jakie nieprzyjemne wspomnienia z przyjęciami ma szatynka. Zawsze była sławna, ale nigdy na skalę światową. Popularność nie była dla Hermiony Granger.

– Lecę na eliksiry. Nie chcę, by profesor Slughorn stracił wiarę w moją punktualność. – Chwyciła podręcznik i wyszła, machając na pożegnanie Rudej. Przez drogę do lochów zastanawiała się nad uroczystością. Miała jeszcze tydzień, by się przygotować. Postanowiła, że w weekend pojedzie do Hogsmeade i wybierze odpowiednią sukienkę oraz buty. Weszła do sali i od razu zapomniała o balu. Odurzył ją zapach ważącego się eliksiru pomieszanego z różnymi ingrediencjami znajdującymi się w kredensach i szafkach. Zajęła miejsce blisko nauczyciela i czekała na rozpoczęcie zajęć. Po chwili profesor Horacy zjawił się.

– Moi drodzy – przywitał się mężczyzna radosnym, jednak słabszym niż zazwyczaj, głosem.– Dzisiaj poznamy eliksir Celer Dotrium. Ktoś wie do czego służy?- spytał, a ręka Hermiony poszybowała ku górze. Uśmiechnął się delikatnie.- Proszę, panno Granger.

– To eliksir szybkiej nauki, często wykorzystywany przez czarodziejów do kształcenia się – odpowiedziała jednym tchem bardzo z siebie zadowolona.

– Doskonale, doskonale – zaklaskał w dłonie.– Dokładnie tak, jak powiedziała wasza koleżanka, jest to eliksir szybkiej nauki. Pewnie zastanawiacie się, czemu nie dajemy go wam - uczniom. Odpowiedź jest prosta. – Ręka Gryfonki powędrowała do góry, jednak Slughorn to zignorował. - Otóż w rzeczywistości jest on bardzo szkodliwy. Regularne picie eliksiru, przez choćby miesiąc może skrócić życie o kilka lat - ewidentnie był zafascynowany tym, co mówi.

– To pewnie Granger stosuje to codziennie i dlatego jest taka wszystkowiedząca – powiedział ktoś z tylnej ławki. Szatynka zmrużyła oczy.

– Zapewniam cię, panie Greyfly, że panna Granger nie używa tego specyfiku. Może zechciałabyś wytłumaczyć koledze dlaczego? – Hermiona przyjęła propozycje bez zastanowienia. Obróciła się w stronę niewysokiego Krukona o okrągłej twarzy i wyłupiastych oczach. 

– Jeżeli ktoś wypiłby ten eliksir – zaczęła rzeczowym tonem – to po kilku minutach dostałby wysypki na całym ciele. Oczywiście – nie chcąc, by chłopak przedstawił kontrargumenty, postanowiła wytłumaczyć przypadłość do końca-  można ukryć ją wieloma zaklęciami, jednak jej objawy pozostają i z dnia na dzień się nasilają. Swędzenie jest nie do wytrzymania i nie da się mu zapobiec - skończyła, odwracają się z powrotem w stronę profesora.

– Świetnie! 15 punktów dla Gryffindoru – oznajmił zadowolony. Podszedł do kociołka i nalał odrobinę eliksiru do szklanej buteleczki. Ciecz miała ciemnozieloną barwę i zapach ziemi.–Otwórzcie swoje podręczniki na stronie 28. Znajdziecie tam dokładny opis przyrządzenia wywaru. Do roboty! –  Wszyscy zabrali się do pracy. Każdy dokładnie dobierał składniki i starał się unikać kontaktu cielesnego z eliksirem. Szatynka była rozbawiona tą sytuacją.

        Po tym jak profesor sprawdził wszystkie kociołki, uczniowie wybrali się na obiad. Hermiona wzięła pod ramię Harry'ego oraz Rona. Niezmiernie cieszyła się, że ma ich przy sobie. 

-Słyszeliście już o balu? - spytała szatynka. Znała odpowiedź. Chłopcy byli tak pochłonięci Quidtichem, że nawet nie zauważyli informacji w Pokoju Wspólnym - Ginny już się nie może doczekać - powiedziała, patrząc na Pottera. Domyślił się, o co chodzi. Kiwnął głową i weszli do Wielkie Sali. Większość stołów była zapełniona. Hermiona mimowolnie spojrzała w stronę Ślizgonów, poszukując Malfoy'a. Westchnęła, gdy domyśliła się, że blondyn ma zamiar jej unikać. Postanowiła, że odpuści sobie na jakiś czas sprawę ze zdjęciem. Usiadła obok przyjaciół i czekała, aż pojawią się półmiski z jedzeniem. W pewnym momencie profesor McGonagall wstała.

– Jak pewnie już wiecie, 31 października szkoła organizuje bal. Jeżeli ktoś nie potrafi tańczyć niech niezwłocznie się do mnie zgłosi, by zapisać się na zajęcia, Przypominam o szatach wyjściowych. – Gdy skończyła na stołach pojawiły się przeróżne dania. Hermiona nałożyła sobie skromną porcję sałatki. Kiedy ją zjadła pożegnała się z przyjaciółmi i ruszyła w stronę dormitorium. Chciała wziąć parę rzeczy przed popołudniowymi zajęciami. Niefart chciał, że po drodze spotkała Dracona. Spojrzał na nią obojętnymi oczyma, ale nie zatrzymał się ani na chwilę. Gdy ją wyminął, odprowadziła go wzrokiem, a następnie pobiegła do portretu Grubej Damy. Obraz poruszył się i ukazał wejście do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Był całkowicie pusty. Zdjęcie Gwardii Dumbledore'a leżało nietknięte nad kominkiem, a Fred Weasley uśmiechał się z płótna. Wchodząc po schodach, myślała o Hogwarcie i o tym jak bardzo kocha tę szkołę. Uwielbiała w niej najmniejszy szczegół. Wszystko było przepełnione magią. Po wojnie był to jej jedyny dom, dlatego jeszcze trudniej będzie się jej z nią rozstać. Czasami zastanawiała się nad objęciem stanowiska w szkole, jednak wiedziała, że nie nadawała się do tego. Cieszyła się, że przed nią jeszcze kilka miesięcy nauki. Wzięła potrzebne drobiazgi i wychodząc machnęła różdżką, by ze zdjęcia wiszącego na ścianie zniknął kurz. Fotografia przedstawiała ją, Ronalda oraz Harry'ego na pierwszym roku nauki. Westchnęła i zamknęła drzwi. W międzyczasie do Pokoju Wspólnego zaczęli napływać uczniowie. Parę osób ogrzewało się przy kominku, niektóre odrabiały prace domowe, a jeszcze inne grały w magiczne szachy.

– Hermiona! – krzyknął ktoś za nią – Co ty na to, żebyśmy jutro skoczyły po sukienki? – spytała Ginny.

– Jasne. Właśnie tak planowała zrobić – odpowiedziała szczerze zadowolona z obrotu sprawy.

– To świetnie. Luna też z nami pójdzie. Musi zbadać teren Wyjącej Chaty. Szuka jakiś Pączaków Czteropla...coś tam – powiedziała zakłopotana. Po chwili obydwie wybuchnęły śmiechem. Blondwłosa Krukonka nic się nie zmieniła. Nadal była mocno roztrzepana i szalona.

~✿✿✿~

Hejka! Wiem, że rozdział powinien być wcześniej, ale mam teraz straszny natłok obowiązków. Szczerze, to zachwycona nie jestem, ale ta część jest chyba lepsza od poprzedniej... Co sądzicie?