Rozdział 3

Hermiona zastanawiała się, czy warto spotkać się z Malfoy'em. Była bardzo ciekawa, co będzie się tam działo, jednak w głowie kłębił się niepokój. Nie mogła przecież zlekceważyć faktu, że był śmierciożercą. Kto raz wkroczył na tę ścieżkę na zawsze na niej pozostanie - przypomniała sobie słowa członka Zakonu Feniksa. Wiedziała, że wiele ryzykuje, ale ciekawość była silniejsza. Liczyła na to, że dowie się czegoś spektakularnego. Nie było niczego dziwniejszego od nocnego spotkania dwóch szkolnych wrogów w ciemnym korytarzu. Musiało coś z tego wyniknąć. Schowała różdżkę do wewnętrznej kieszonki szaty i ruszyła. Nie chciała wzbudzić podejrzeń, dlatego przybrała naturalną pozę. Po drodze zgarnęła kilka książek z pokoju wspólnego - tak na wszelki wypadek. Ostrożnie przemierzała korytarze, gdy dotarła do celu coś złapało ją w pasie i, zasłaniając usta, wciągnęło do sali. Książki, które trzymała w dłoniach, opadły z hukiem na podłogę rozpraszając kurz.

– Głupia, chcesz spotkania z Filchem? – syknął Malfoy. Zamknął drzwi zaklęciem i popchnął ją w przeciwną stronę. – No, no, Granger, uroczo ci ze strachem w oczach – zadrwił.– Oddawaj zdjęcie.

– Nie – powiedziała, uśmiechając się. Draco próbował przestraszyć ją złowrogim spojrzeniem, jednak po tylu niebezpiecznych przygodach nie robiło to na niej najmniejszego wrażenia. Przerazić ją mógł tylko używając siły.

– Dobrze ci radzę. – Nie dawał za wygraną. Miał zbyt wiele do stracenia. Jej kaprys mógł kogoś słono kosztować.

– Czemu jest dla ciebie takie ważne? – Nie liczyła na szczerą odpowiedź, ale spróbować mogła. Nie ryzykowała zbyt wiele, może tylko swoje życie. Nie miała wątpliwości co do tego, że Ślizgon nie byłby w stanie tego zrobić bez czyjejś pomocy i na terenie szkoły. Póki była w Hogwarcie włos jej z głowy nie spadnie.

– Nie twój interes. Przestań bawić się w złodziejkę. Co by pomyślała społeczność czarodziejów na wieść o tym, że jedna ze Złotej Trójcy ima się kradzieży...

– Myślę, że zaczęłaby się śmiać, że szanowny arystokrata-śmierciożerca płacze nad utratą zdjęcia. – Chłopak zacisnął zęby. Gryfonka działała mu na nerwy, nie była wobec niego posłuszna i utrudniała mu życie. 

– Oddawaj. To nie jest twoje – zignorował ripostę szatynki.

– Jak to nie? Znalazłam. –  Wyjęła powoli różdżkę. Spodziewał się tego. Nikt na spotkanie z wrogiem nie przyszedłby bez broni. Tylko głupiec zlekceważyłby coś tak istotnego. Malfoy, mimo że nie był mordercą, to czarować umiał i mógł zrobić wiele przykrych rzeczy. Hermiona o tym nie zapomniała i ciągle była tego świadoma. Wiedziała, że musi to sprytnie rozegrać. – Ty chcesz zdjęcie, ja chcę poznać prawdę. Nie uważasz, że moglibyśmy się dogadać? - Uśmiech zagościł na jej malinowych ustach. Oczy blondyna bacznie ją obserwowały. Nie chciał się przyznać do tego, że na swój subtelny sposób trochę ją podziwiał - miała odwagę sprzeciwiać się mu, mimo że nie wiedziała jak może się to potoczyć.

– Nigdy – szepnął. Gryfonka zauważyła w stalowych tęczówka chłopaka, że nie chce jej skrzywdzić, więc szybko opuściła różdżkę. Nagle na korytarzu rozległ się hałas kroków Filcha przy akompaniamencie pomiaukiwań pani Norris. Hermiona schowała się pod ławkę. Woźny szarpał się z zamkniętymi drzwiami, by po chwili odpuścić, napominając coś o nieznośnych bachorach. Dopiero gdy odgłosy mężczyzny i jego zwierzaka ucichły, wstała. Dziewczyna była zdumiona jak łatwo można było wykiwać starego Filcha. Gdy była młodsza wydawało jej się to niesamowicie trudne. Otrzepała szatę z brudu. W sali była sama, potwierdziło to zaklęcie, którego użyła. Zastanawiała się, gdzie podział się Malfoy. Wzruszyła ramionami i wyszła z klasy. W jej głowie kotłowały się pytania. Nie wierzyła, że Ślizgona tak łatwo można spłoszyć. Zastanawiała się, czy stało się coś o czym ona nie miała pojęcia. Zachodziła w głowę, od kiedy w Hogwacie można od tak zniknąć.

Szatynka wróciła do swojej sypialni. Nie była zadowolona z przebiegu sprawy. To spotkanie niczego nie wyjaśniło, a wręcz przeciwnie - pozostawiło jeszcze więcej pytań bez odpowiedzi. Wykąpała się szybko i po cichu podeszła do swojego łóżka. Zakryta czerwoną kołdrą analizowała całą sytuację. Miała różne hipotezy, ale każda wykluczała poprzednią. Po upływie kilkunastu minut spała smacznie w objęciach Morfeusza.

✿

Nazajutrz pogoda była mniej przytłaczająca - czasami można było dostrzec słońce jak gdyby zakrywane  zazdrosnymi chmurami. Malfoy nie spał całą noc. Czuł, że z jego matką dzieje się coś niedobrego. Przyrzekł, że nie wróci do rezydencji przed ukończeniem roku szkolnego, jednak teraz bardzo żałował tej obietnicy. Myśl, że Lucjusz wrócił i torturuje jego rodzicielkę, wprowadzała go w stan całkowitego gniewu. Uderzył mocno w stolik nocny, przez co z impetem spadła niewielka lampka. Przeklął pod nosem. Jeżeli jego ojciec wrócił, to wiedział, że nie może tego tak zostawić. Chciał raz na zawsze skończyć z mroczną przeszłością. Czarny Pan zniszczył jego rodzinę, dzieciństwo i jego samego. Nie mógł dopuścić, by jakakolwiek cząstka Voldemorta lub jego idei pałętała się po ziemi. Znał Lucjusza, wiedział, że będzie kontynuował dzieło swojego mistrza. Zanadto był przesiąknięty złem, by od tak zapomnieć, naprawić błędy. Dla jego ojca było już za późno na rekonwalescencje. I dlatego tak różnił się od Narcyzy. Ona zawsze kierowała się dobrem syna. Służyła największemu czarnoksiężnikowi tylko ze strachu o dziecko. Chciała mieć pewność, że nic złego go nie spotka. Myliła się, Czarny Pan nie mógł tego zagwarantować. Nikt nie mógł. Jego rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Blondyn domyślił się, kto to. Nie miał zamiaru z nikim rozmawiać. Musiał dowiedzieć się jak najwięcej o stanie swojej mamy i jeżeli to możliwe - pomóc jej. Wiedział, że jeżeli jego ojciec wrócił, to jego pierwszy celem jest żona, a kolejnym - Draco. Wzdrygnął się na samą myśl o tym, jak miałoby wyglądać to spotkanie. Miał nadzieję, jakie to abstrakcyjne jak na Ślizgona, że Hogwart jest pilnie strzeżony i żaden plugawy śmierciożerca nie będzie w stanie wkraść się do zamku, póki on w nim jest. A będzie tu jeszcze kilka miesięcy. Gdyby tylko dostał w swoje ręce zdjęcie...

– Wstawaj – krzyknął chłopak zza drzwi.

– Pieprz się – odkrzyknął. Naprawdę nie miał ochoty z nikim ucinać pogawędek. Ślizgon po drugiej stronie chyba to wyczuł, bo odsunął się i po chwili zszedł ze schodów. Był to Blaise Zabini. Jego dobry, szkolny kumpel. Był jednym z bystrzejszych uczniów, jednak przez swój trudny charakter nie mógł narzekać na popularność. Prędko zrozumiał zachowanie blondyna i wiedział, że nie jest w stanie mu pomóc. Tylko sam Malfoy mógł to zrobić.

✿

Przemierzała korytarze Hogwartu nerwowym krokiem. Zastanawiała się nad wczorajszym spotkaniem i nagłej ucieczce Ślizgona. Myślała długo, co mogło ją spowodować, jednak nie miała zbyt wielu racjonalnych pomysłów. Była pochłonięta swoimi myślami do tego stopnia, że nie zauważyła na swojej drodze Blaise'a, nie zwróciła również uwagi, że szturchnęła go mocno w ramię, a już na pewno nie była świadoma spojrzenia jego ciemnych oczu, które skrywały coś więcej niż urazę za uderzenie. Gryfonka tego wszystkiego nie wiedziała, przez co była o krok dalej od poznania prawdy. Dopiero, gdy mózg dziewczyny zarejestrował obecność większej ilości uczniów, oprzytomniała i usiadła w ławce obok Harry'ego. Uśmiechnęła się, a on to odwzajemnił. Zadowolona wyciągnęła potrzebne książki, pióra oraz atrament na stół i czekała na nauczyciela. Profesor McGonagall pojawiła się po chwili i na dobre zaczęła się lekcja transmutacji. Mimo że skupiła się na lekcji, gdzieś w podświadomości ciągle czaił się Draco. Byli wrogami, a jednak nie przeszkadzało to Hermionie w rozmyślaniu o nim. Nie było to obsesyjne, nie uważała go za miłą osobę ani za obiekt westchnień. Tłumaczyła sobie to zwykłą ciekawością podsycaną nowymi zdarzeniami, przyzwyczajeniem do poznawania nieznanego. Nie miała też powodów, by pałać do niego nienawiścią - w tym roku nie nazwał jej ani razu szlamą, nie obrażał jej też innymi przezwiskami. Chciała wierzyć, że wojna zmieniła go w lepszego człowieka. Przeczytała kiedyś w Proroku Codziennym, że jego ojciec trafił do Azkabanu, a matkę uniewinniono. Nigdy nie lubiła Lucjusza, więc nie żałowała go. Zastanawiała się nad Narcyzą. Zawsze w oczach Hermiony uchodziła za troskliwą matkę. Dzięki niej jej przyjaciel mógł ostatecznie pokonać Voldemorta. Poczuła nagłe współczucie wobec blondyna. Uświadomiła sobie, że musi być naprawdę samotny. Głos rozsądku próbował sprowadzić ją na dobrą drogę, ale Gryfonka tak się przejęła losem wychowanka Domu Węża, że zupełnie zapomniała o krzywdach wyrządzonych przed laty. Szlachetna cecha Granger iskrzyła w niej, chcąc zapoczątkować przyjaźń i współpracę międzydomowa, która zaowocuje wparciem dla wszystkich pokrzywdzonych, w czasie wojny i zaraz po niej, uczniów. I w ten o to sposób Lwica znalazła nowy sposób na zażegnanie dawnych sporów -  nie tylko z młodym Malfoyem, a z każdym w szkole. Rozpromieniona chciała o wszystkim powiedzieć przyjaciołom, ale rozpłynęli się zaraz po lekcji. Z nieco mniejszym zapałem ruszyła do biblioteki.

✿

Wiedział, że musi odnaleźć Granger i odzyskać swoją własność. Nie dla samego faktu, że to jego skarb, po prostu był mu teraz potrzebny. Bardziej niż kiedykolwiek. Nie zaryzykowałby wiele stwierdzeniem, że to sprawa życia lub śmierci. Zerwał się z łóżka. Podszedł do szafy i zaczął szukać krawatu. Gwałtownie przetrząsnął zawartość szuflad - bezowocnie. 

– Accio krawat – warknął i w jego dłoni znalazła się zguba. Zawiązał ją prędko i niedbale wokół szyi, jak to miał w zwyczaju, narzucił szatę i z różdżką w dłoni ruszył do jednego z miejsc, w którym mogła teraz przebywać niesforna Gryfonka.

Szedł żwawo, nie przejmując się nawoływanie znajomych. Nie miał czasu. Musiał najpierw załatwić parę spraw, a dopiero wtedy mógł pomyśleć o całej reszcie. Otworzył szeroko drzwi biblioteki. Pani Pince posłała mu gniewne spojrzenie. Zignorował to i zniknął za regałami, szukając znajomej burzy włosów.

– Granger! – krzyknął, a dziewczyna podskoczyła.

– Przestraszyłeś mnie, Malfoy. Tu jest biblioteka, par...– nie dokończyła. Przecież sama wymyśliła współpracę i życzliwość międzydomową. Musiała dawać dobry przykład.

– Musisz mi oddać zdjęcie jak najprędzej. Szybko – Starał się mówić ciszej, ale nie za bardzo mu to wychodziło. Hermiona słyszała zdenerwowanie w jego głosie, widziała strach w jego stalowych oczach, jednak nie miała  zamiaru tak szybko się ugiąć. Nie zawsze musiał dostawać to czego chciał.

– Nie mam go przy sobie – skłamała. Ciągle je nosiła. Było dla niej cenne. Pokazywało to, co ona już dawno utraciła - rodzicielską miłość. Przed oczyma stanął jej obraz sprzed kilkunastu miesięcy. Widziała siebie, słyszała zabójcze Obliviate. Coś ukuło ją w serce. To wspomnienie często atakowało ją w najgorszych koszmarach. Spochmurniała.

– Nie interesuje mnie to. Potrzebuje go w tej chwili. Zabrałaś mi je, to teraz je oddaj. – Widać było, że bardzo mu na tym zależało. Nie chciała jednak żegnać się z fotografią, bo byłby to znak, że nie ma dla niej nadziei, że nie pozna prawdy, że nie znajdzie rodziców. Westchnęła. Jej dobre serce wygrało. Niechętnie wyjęła odbitkę z kieszeni i podała ją Malfoy'owi.
– Musisz mi coś obiecać...

~✿✿✿~

Witajcie! Nie jestem specjalnie zadowolona z tego rozdziału. Kolejne wydają mi się lepsze, ale nie mi to oceniać. Co sądzicie? Co warto zmienić? Piszcie, piszcie i ochrzańcie moją przyjaciółkę za lenistwo, bo nadal nie mam szablonu :(