Rozdział 1

Powoli się przejaśniało i późny świt przerodził się w zachmurzony poranek. Granatowo-szare niebo zapowiadało ulewę. Draco przekręcił się w łóżku, po czym otworzył oczy. Niewiele widział, bo okna były szczelnie zasłonięte grubym, czarnym materiałem. Chłopak wstał, powoli przecierając oczy. Przepuścił tlenione włosy przez palce i westchnął. Zaczął się powoli ubierać. Już po chwili znajdował się w salonie Ślizgonów. W gustownym kominku tlił się jasny płomyk, a z jasnozielonych lamp padało światło. Rzucił pogardliwe spojrzenia na wychowanków Domu Węża. Powoli uświadamiał sobie, że tak naprawdę to nikogo z nich nie lubi, nie mówiąc już o głębszych relacjach. Zadawał się z nimi tylko dlatego, że wymagał tego od niego ojciec – głupie przyzwyczajenie. Lucjusz został usunięty z jego życia, nie musiał wykonywać jego rozkazów. Postanowił robić tylko to, co mu się żywnie podobało. Chciał skończyć z łatką marionetki. W ramach programu naprawczego ustalił sam ze sobą, że nie zagrozi żadnej napotkanej osobie różdżką... Może z jednym wyjątkiem.

✿

Święta Trójca przemierzała wspólnie korytarz. Śpieszyli się na śniadanie. Odkąd stali się bohaterami Hogwartu, często zaczepiano ich w różnych niespodziewanych miejscach przez co mieli trochę mniej czasu na włóczenie. Ron właśnie zaczynał kolejną przemowę o czasach bitwy, kiedy na swojej drodze napotkali Malfoya. Ani Harry, ani tym bardziej Hermiona, nie mieli zamiaru wdawać się w żadne dyskusje, po prostu chcieli go zignorować, ale nie Weasley. Od powrotu do szkoły stał się sławny, co mocno zwiększyło jego poczucie własnej wartości, a duma osiągnęła maksymalny poziom. 

– Patrzcie kto to! To plugawa fretka – zaczął prześmiewczo rudzielec. Draco nie chciał zaczynać kłótni, jednak Ronald dopiero się rozgrzewał i nie zamierzał odpuścić.Teraz był kimś i chciał odpłacić się za te wszystkie lata szyderstw pod imieniem jego rodziny.– Co tam u tatusia? Jak mu tam z dementorami? – nie dawał za wygraną. Blondyn usłyszawszy wzmiankę o ojcu natychmiast się wzdrygnął. Jeszcze jedno słowo i arystokrata nie zawaha się nawet na chwilę.– Co tak milczysz?- chłopak nie rezygnował.

– Weasley, nie chcesz chyba bym uszkodził ci którąś z kończyn...– zaczął spokojnie Draco. Nie chciał być wyprowadzony z równowagi przez przyjaciela Wybrańca.

– Ej, przestańcie – wtrąciła się poddenerwowana Hermiona. Dobrze wiedziała jak może się to skończyć. W myślach prosiła, aby nie tak jak ze ślimakami w drugiej klasie.

– Już nie pamiętasz, co nam zrobił? Odświeżyć ci pamięć, Miona? –  zaczął przekonywać do swoich racji przyjaciółkę.

– To nie czas na rozpamiętywanie – stwierdził Harry i rozdzielił wrogów. Draco cofnął się o krok i gdy Potter przestał torować mu drogę, przycisnął różdżkę do czoła Ronalda.

– Ostrzegam cię, rudzielcu – syknął i przemknął do Wielkiej Sali.

✿

To nie tak, że młody Malfoy czuł jakąś szczególną nienawiść do Weasleya, po prostu go nie trawił – jego i jego pieprzniętej rodzinki. Czasami myślał, że chyba wolałby takich rodziców niż zimnych morderców. W jego oczach nie usprawiedliwiło ich nawet to, że robili to dla jego dobra, żeby był bezpieczny. Miał im za złe, że nie nauczyli go wielu ważnych rzeczy. Dopiero jak dorósł sam się ich nauczył, jednak w niektórych przypadkach było już za późno. Blondyn nie był typem osoby, która wiecznie patrzyła w przeszłość, ale to właśnie ta przeszłość wypaczyła mu psychikę. Nie mógł zapomnieć, zlekceważyć. Jedyną rzeczą cenną dla niego było wspomnienie matki, która pod nieobecność ojca-tyrana opowiadała mu piękne bajki dla czarodziejów, w których dobro zawsze zwyciężało, nie było przemocy i śmierci. Chłopak otrząsnął się z tych roztkliwiań i skupił się na rozmowie z kolegami.

✿

W tym czasie Hermiona skończyła śniadanie i jeszcze przed zajęciami udało jej się zajrzeć do biblioteki po ,,Encyklopedię najrzadziej spotykanych istot magicznych”. Dziewczyna wyszła z opasłym tomiskiem pod pachą i bardzo zadowolona poszła na zajęcia. Po drodze spotkała Ginny wyraźnie czymś zaniepokojoną, jednak nie miała ona czasu dokładniej zbadać sytuacji. Nie chciała się spóźnić, dlatego czym prędzej ruszyła w stronę sali. 

– Już myśleliśmy, że zaginęłaś! – wykrzyknął wesoły Ron. Najwyraźniej zapomniał o sytuacji sprzed chwili, bo uśmiechnął się szczerze, po czym odsunął odrobinę, by przyjaciółka mogła usiąść. Po chwili do pomieszczenia wszedł profesor Binns i lekcja zaczęła się na dobre. Po jakimś czasie można był usłyszeć pochrapywania uczniów...

Dni mijały i wrzesień, który mylił swoją pogodą, przerodził się w deszczowy październik. Uczniowie coraz rzadziej wychodzili na błonia. Popularniejszy stał się Hogsmeade i jego atrakcje. Chyba nie trzeba tłumaczyć, co całymi weekendami robił Ronald Weasley w Miodowym Królestwie... Często można było spotkać kogoś w bibliotece, która na czas okropnej pogody stała się miejscem towarzyskich spotkań, co doprowadzało biedną panią Pince do białej gorączki. Hermionie też to nie odpowiadało, ponieważ wszystkie lektury musiała brać ze sobą do pokoju wspólnego. Biblioteka nie była już przyjaznym miejscem dla moli książkowych. Była raczej miejscem międzyszkolnych schadzek. Któregoś razu Miona nie wytrzymała i rzuciła kilka niewinnych zaklęć na niesfornych uczniów. Podziałało, bo więcej się już nie pojawili, a na pewno nie na pogawędki. Kilka godzin później po sytuacji w bibliotece, dziewczyna przemierzała szkolne korytarze. Był to jej obowiązek jako Prefekta Naczelnego. Panna Granger nigdy nie żałowała, że nim została. Oczywiście wiązało się z tym trochę obowiązków, ale nie zabrakło i korzyści – choćby słynna łazienka prefektów. Hermiona potrafiła przesiadywać tam naprawdę długo. Mogła tam zaznać chwili niezastąpionego, kojącego spokoju. Rozmyślania dziewczyny przerwały ciche przekleństwa. Zdziwiona szepnęła Lumos i podążyła za uroczą wiązanką. Szła przed siebie, gdy coś wyrosło przed nią i nie mogła się ruszyć. Opuściła różdżkę i jej oczom ukazał się...

– Malfoy! Mogę wiedzieć, co tu robisz? – spytała zirytowana, że też na niego wpaść musiała.

– Nie będę się spowiadać, sz...– nie dokończył. Przyjrzał się dziewczynie. Nie była czystej krwi, ale nie odebrało jej to prawa do zniewalającej urody. Hermiona stała przez chwilę w konsternacji. Blondyn powstrzymał się przed obrażeniem jej – niewiarygodne.

– Nikomu nie wolno wałęsać się po szkole w nocy – ocknęła się czym prędzej i rzekła dumnie. Stalowe oczy przyjrzały się jej, a następnie ich właściciel wstał. Przewyższał ją o głowę. Miona trochę się speszyła, ale nie dała tego po sobie poznać.
– Też jestem Prefektem Naczelnym – oznajmił z opanowaniem.

– Nie upoważnia cię to do siedzenia o tej porze na korytarzu. Nie masz dzisiaj dyżuru. Co knujesz? - spytała. Chłopak wzruszył ramionami i wyminął ciekawską Gryfonkę.– Ejże, nie skończyłam z tobą!- złapała go za ramię.

– Puść mnie, Granger – wycedził przez zęby i zsunął gwałtownie jej rękę. Malfoy ruszył przed siebie, jednak dziewczyna nie dała się zmyć bez wyjaśnień. To był jej obowiązek, a poza tym była ciekawa, co młody Malfoy robi w takim miejscu o takiej porze.

– Odpowiedz mi na pytanie – zaczęła, dokładnie wypowiadając każde słowo. Blondyn nie zatrzymał się nawet na chwilę. - Wytłumacz się.

– Nic nie robiłem. Chciałem się przejść, pasuje? – odpowiedział, by tylko dała sobie spokój.

– Nie wierzę ci.

– Twoja sprawa, Granger. Dziękuję za odprowadzenie – powiedział z sarkazmem i zniknął za kamienną ścianą. Hermiona prychnęła i postanowiła skończyć dyżur. Pierwszoroczniacy wykazywali tendencje do chodzenia po szkole nocą, więc mimo zmęczenia zadecydowała pochodzić jeszcze przez chwilę. 

– Jutro zapowiada się pracowity dzień – powiedziała cicho.

✿

Ślizgon wszedł do swojego dormitorium, przeklinając pod nosem. Czemu ze wszystkich ludzi w szkole musiał spotkać ją? Może mieć przez nią poważne kłopoty. Musiał dowiedzieć się, kiedy przyjaciółka wiewióra ma dyżur, by już nigdy nie dopuścić do takiej sytuacji. Nie potrzebował wścibskiej Świętej Trójcy na karku, a co gorsza pani dyrektor. Rozebrał się i wszedł do łóżka. Księżyc wkradał się do jego pokoju przez wąską przerwę w zasłonach. Draco usnął, a delikatna, jasna poświata na dobre zagościła na jego porcelanowej skórze.

✿

Hermiona postanowiła nie mówić o wczorajszym zdarzeniu ani Harry'emu, a tym bardziej Ronowi. Chciała najpierw sama dowiedzieć się czegoś więcej na wypadek, gdyby nie było to nic poważnego. W pośpiechu zjadła śniadanie i ruszyła na miejsce wczorajszego spotkania z Draco. Nawet w dzień było tam ciemno i nieprzyjemnie. Szatynka szybko zrozumiała, że bez światła niczego nie zobaczy. Szepnęła Lumos i natychmiast zaczęła sprawdzać ściany i podłogę w poszukiwania jakiś wskazówek. Powoli i dokładnie badała każdy fragment korytarza, jednak bezskutecznie. Otworzyła drzwi jednej z opuszczonych sal, jednak oprócz starych mebli, fiolek, kurzu i zapachu dębowych belek, nic nie znalazła. Już miała się wracać, gdy na ziemi ujrzała fotografię. Przedstawiała ona małego blondyna i jego matkę. Chłopczyk po chwili przytulił się do mamy, a ona ucałowała go w głowę - typowa zaczarowana odbitka. Dziewczyna zajrzała na tył zdjęcia, jednak nie było nic na nim napisane. Schowała zdjęcie do kieszeni i zahaczając o dormitorium ruszyła na lekcję zadowolona, że znalazła jakiś trop.

✿

Młody Malfoy już po śniadaniu zorientował się o swojej zgubie. Lekcje zaczynały się za parę minut, ale on miał ważniejszą sprawę do załatwienia. Poszedł w kierunku ciemnego korytarza w lochach. Na miejscu gorączkowo przyglądał się podłożu, jakby w nadziei, że znajdzie tam to, czego wypatrywał. Poszukiwania spełzły na niczym. Blondyn sprawdził już każde możliwe miejsce, a cenny skarb po prostu zniknął... I wtedy go olśniło. 

– Granger – szepnął i biegiem ruszył do cieplarni, gdzie miał lekcje wraz z Gryfonami. Wierzył, że dopadnie tam mugolaczkę. Pokaże jej, że nie warto z nim zadzierać. Nie miał co prawda planu działania, ale świadomość, że może zdjęcie nie przepadło, dawało mu odwagi i chęci działania. Otworzył szeroko drzwi. Pani Sprout spojrzała się na niego niezadowolona, ale nic nie powiedziała. Stalowooki wyszukał wśród znajomych twarzy tą konkretną wychowankę Domu Lwa i posłał jej złowrogie spojrzenie. Hermiona domyślała się, o co chodzi, jednak nie dała po sobie tego poznać. Wiedziała, że może być nieprzyjemnie, mimo to liczyła na poznanie prawdy.

~✿✿✿~

Trochę obawiałam się tego rozdziału - różni się od prologu, który Wam się tak podobał. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Jeżeli zauważyliście jakieś błędy, niedociągnięcia - zgłaszajcie.~